Potrzeby zmarłych. Ogólny schemat egipskiego pogrzebu był wspólny dla władców i ludzi niekrólewskiego pochodzenia. Odzwierciedlało to wierzenia dotyczące życia pozagrobowego, które znalazły swój wyraz w formie i wyposażeniu grobów. Wiązało się z odpowiednim przygotowaniem domu wieczności – przekształceniem ciała w nową formę (mumię), rytuałami umożliwiającymi odrodzenie po śmierci. By ba (osobowość, indywidualność) mogła po śmierci funkcjonować jako doskonały byt ach (świetlany), trzeba było poprzez składanie ofiar odpowiednio zaopatrzyć ka (energię życiową). Dlatego też każdy grobowiec w starożytnym Egipcie składał się z dwóch nieodzownych części: właściwego pochówku, zazwyczaj w podziemnej komorze grobowej, gdzie w trumnie spoczywało zmumifikowane ciało, oraz z kaplicy ofiarnej, gdzie żywi (rodzina lub wynajęci kapłani) składali ofiary mające podtrzymywać życie zmarłych. Tzw. ślepe wrota były magicznym przejściem między światem pozagrobowego życia a krainą żywych. Właściwe jest zatem mówienie nie o grobowcu, lecz o zespole grobowym, którego dwie części niekoniecznie musiały znajdować się w tym samym miejscu. Podstawową cechą owych domów wieczności miała być trwałość, dlatego najchętniej wykuwano je w skałach lub wznoszono z kamiennych bloków.
Najważniejsze przedsięwzięcie państwowe. Odzwierciedlając ten ogólny schemat, grobowce władców były jednak wyjątkowe, bo faraon był wyjątkową osobą w strukturze egipskiego świata. Daje nam o tym pojęcie złota maska w końcu mało ważnego króla Tutanchamona. Wiele motywów architektury i dekoracji grobowców było zastrzeżonych tylko dla monarchów (zasada ta zwana jest przez egiptologów decorum). Pewne faraońskie cechy pojawiają się w pochówkach królowych, zwłaszcza matek królewskich.