„Niechaj ofiarują tysiąc bochenków chleba, sto dzbanów piwa, jednego byka”
Kuchnia pod piramidami
Kuchnia regionalna. Kuchnia starożytnych ulegała wpływom, przyjmowała nowinki z zagranicy, a stare zwyczaje zarzucała. Trudno oczekiwać, by mieszkańcy Egiptu z czasów Chufu (Cheopsa) jadali to samo co ludzie w czasach królowej Kleopatry VII ponad 2 tys. lat później. Poza tym, ponieważ Egipt od początku był związkiem dwóch krain, zapewne istniała odrębna, regionalna tradycja kulinarna ukształtowana przez położenie geograficzne każdej z nich. Nic tak nie definiuje zwyczajów żywieniowych, jak środowisko naturalne: klimat, dostęp do wody, ilość i jakość ziem uprawnych oraz słońce.
I tak Dolny Egipt, czyli Delta Nilu, to płaskie, zalewowe tereny, idealnie nadające się pod uprawę zbóż, warzyw i owoców. Jego mieszkańcy byli rolnikami, w których jadłospisie dominowały zboża, warzywa oraz ryby. Górny Egipt to rejon otoczony wzgórzami, gdzie ziemie uprawne położone po obu brzegach Nilu kurczą się wraz z biegiem rzeki i tuż przy pierwszej katarakcie w okolicach Asuanu mierzą zaledwie kilkadziesiąt metrów. Dalej, na wschód i zachód, rozciągają się pustynie. Południe to kraina pasterzy, gdzie łatwiej było hodować zwierzęta lub na nie polować, niż uprawiać niewielkie poletka. Dieta mieszkańców południa była więc zdecydowanie bardziej mięsna niż ich pobratymców z północy.
Stopniowe ocieplenie klimatu doprowadziło do zmiany terenów otaczających Dolinę Nilu z sawanny w pustynię, a w rezultacie zniknęły żyjące tam dzikie zwierzęta łowne, np. gazele, oryksy i lwy. Stale zmniejszały się tereny uprawne, ponieważ rosnąca populacja mieszkańców potrzebowała miejsca pod zabudowę. Coraz liczniejsze kontakty z sąsiednimi krainami, zwłaszcza od czasów II Okresu Przejściowego, umożliwiały sprowadzanie nieznanych roślin uprawnych.
Menu dla żywych i zmarłych.