Powstanie było w pewnym stopniu obliczone na interwencję państw zachodnich przeciwko Rosji. Ta wyszła obronną ręką ze skomplikowanej gry dyplomatycznej.
W tłumieniu powstania udział brały nie tylko piesze i konne pułki carskiej armii. W tym celu stworzono również na Wiśle flotyllę, która operowała od lutego 1863 do lipca 1864 r.
„Państwo podziemne mogło karcić błahe wykroczenia grzywną albo chłostą; potem zostawał już tylko sztylet albo stryczek” – pisał Stefan Kieniewicz.
Komitet Centralny Narodowy (a następnie Rząd Narodowy) liczył, że powstanie otrzyma realną pomoc ze strony rewolucjonistów rosyjskich, włoskich i węgierskich.
Czas powstania, jak nigdy wcześniej, ale i później, zbliżył do siebie Polaków i Żydów – przeciwko jednemu wrogowi.
To powstanie, choć, podobnie jak wcześniejsze zrywy patriotyczne Polaków przeciwko zaborcom, zakończyło się klęską, różniło się od poprzednich zdecydowanie większym udziałem chłopów w walce o niepodległość.
(W porządku alfabetycznym, wybór autorski).
(W porządku alfabetycznym, wybór autorski).
Codzienność międzywojennego dwudziestolecia.
Kondycja Wojska Polskiego między dwiema wojnami.