Po mszy w katedrze św. Jana celebrowanej przez ks. kardynała Aleksandra Kakowskiego kawalkada aut i powozów z przedstawicielami najwyższych władz oraz sfer przemysłu i handlu przejechała na Bielańską pod gmach byłej już Polskiej Krajowej Kasy Pożyczkowej. Premier Władysław Grabski w bankowej sali wygłosił mowę i odsłonił tablicę z napisem: „Państwo Polskie powołało do życia w 1924 roku Bank Polski jako ostoję ładu pieniężnego w kraju (...) i wyraża wdzięczność tym licznym obywatelom, którzy nie szczędzili ofiar na skarb narodowy”.
Po paru dalszych przemowach chór urzędników odśpiewał kantatę: „Czas do pracy czas. Polska wzywa nas”. A o godz. 10 ze skarbca przywieziono złote w banknotach i otwarto kasę nr 1. Jako pierwsza, 90 mln marek polskich na 50 złotych, wymieniła Jadwiga Karpińska, żona prezesa Banku Polskiego, a potem inne osoby z publiczności przybyłej na uroczystość otwarcia BP i wprowadzenia do obiegu złotego.
Działo się to 28 kwietnia 1924 r. Uroczyście rozpoczęta akcja wymiany polskich marek – z okupacyjnym jeszcze rodowodem – na nową walutę w proporcji 1 800 000 : 1 była zwieńczeniem kilkuletnich wysiłków.
Po odzyskaniu niepodległości w obiegu były waluty państw zaborczych (ruble carskie, marki niemieckie i korony austro-węgierskie) oraz waluty emitowane podczas wojny: marki polskie, wschodnie ruble, ukraińskie griwny i karbowańce, a także ogromne ilości lokalnego pieniądza zastępczego.
W Generałgubernatorstwie Warszawskim okupacyjne niemieckie władze 9 grudnia 1916 r. powołały Polską Krajową Kasę Pożyczkową, która emitowała marki polskie, równe wartości marce niemieckiej. Bilety PKKP z polskimi napisami i białymi orłami o nominałach od pół do tysiąca marek drukowano w Berlinie. Marka polska dzieliła się na 100 fenigów (wybito też żelazne i cynkowe fenigi Królestwa Polskiego z orłem w koronie).