Kolejną rocznicę porozumienia Okrągłego Stołu obchodzimy w akompaniamencie ataków na autorów kompromisu, który otworzył Polsce drogę do wolności. Z wielką siłą odżyły rozmaite teorie o spisku w Magdalence i niczym niepoparte tezy o rzekomej zdradzie solidarnościowej elity. Jeśli cieszą się pewnym powodzeniem, wynika to najczęściej z niewiedzy. Przypomnijmy więc podstawowe fakty w porządku alfabetycznym.
Aktorzy. W rozmowach Okrągłego Stołu (OS) brało udział w sumie 592 uczestników, ale rolę decydującą odgrywała grupa kilkunastu osób z obu stron. Po stronie rządowo-koalicyjnej należeli do niej: Czesław Kiszczak, Stanisław Ciosek, Andrzej Gdula, Janusz Reykowski, Aleksander Kwaśniewski, Władysław Baka. Po stronie solidarnościowo-opozycyjnej byli to: Lech Wałęsa, Bronisław Geremek, Tadeusz Mazowiecki, Adam Michnik, Władysław Frasyniuk, Jacek Kuroń, Lech Kaczyński. W rozmowach nie brał udziału Wojciech Jaruzelski, jednak to on podejmował najważniejsze decyzje w obozie władzy. Niekwestionowanym przywódcą opozycji był Lech Wałęsa.
Czas akcji. Negocjacje Okrągłego Stołu trwały dwa miesiące: od 6 lutego do 5 kwietnia 1989 r. Odbyły się dwa spotkania plenarne – na początek i na koniec – w będącym wówczas siedzibą Urzędu Rady Ministrów Pałacu Namiestnikowskim przy Krakowskim Przedmieściu (obecnie Pałac Prezydencki), 96 posiedzeń poszczególnych zespołów i tzw. podstolików (powoływanych do konkretnych zagadnień) oraz cztery spotkania na najwyższym szczeblu w ośrodku MSW w Magdalence.
Debata. Gdy przewodniczący OPZZ Alfred Miodowicz wezwał Lecha Wałęsę do telewizyjnej debaty, był pewien zwycięstwa z dużo gorzej wykształconym konkurentem.