Hokej na lodzie pojawił się w Polsce późno, bo dopiero w latach 20. XX w. Wprawdzie już wcześniej w niektórych galicyjskich miastach (przede wszystkim we Lwowie) i w Łodzi działały drużyny uprawiające bandy – sport wizualnie zbliżony do hokeja, ale w sposobie gry i przepisach diametralnie od niego różny. (Bandy rozgrywa się na boisku o wymiarach zbliżonych do piłkarskiego, podzielonym tak jak boisko do hokeja na trawie, a w trwającym 90 minut meczu biorą udział dwie 11-osobowe drużyny). Pierwsza drużyna hokejowa w Polsce powstała jednak w Warszawie, w 1922 r., jako sekcja KS Polonia. Jeszcze w tym samym roku własną sekcję hokejową założył Akademicki Zespół Sportowy z Warszawy.
Przedwojenny hokej różnił się znacząco od gry, która jest nam dzisiaj znana. Mecz dzielił się na trzy 15-minutowe tercje. Jeśli w zasadniczym czasie gry zwycięzca nie zostałby wyłoniony, możliwe było rozegranie trzech 10-minutowych dogrywek, a w przypadku dalszego braku rozstrzygnięcia należało zarządzić powtórkę meczu. Na zawodach międzynarodowych rezygnowano z dogrywek i możliwy był remisowy wynik meczu. Brak rozstrzygającej serii rzutów karnych prowadził czasem do kuriozalnych sytuacji. I tak w 1933 r. przyznano podwójny tytuł Mistrza Polski ex aequo Legii Warszawa i Pogoni Lwów, gdyż mimo przedłużania meczu do wczesnych godzin rannych nie udało się wyłonić zwycięzcy. Niemożliwe okazało się wtedy także powtórzenie meczu, ponieważ klubów nie było stać na kolejne wydatki, a zawodnicy musieli stawić się w pracy (polski hokej wtedy jeszcze nie był zawodowy).
W sportowej konfrontacji brały udział dwie drużyny składające się z dziewięciu zawodników (dwóch bramkarzy, pięciu zawodników na lodowisku, dwóch rezerwowych). Zawody odbywały się na lodowiskach, których wymiary wahały się od 60 × 30 do 80 × 40 m (dzisiaj przepisy określają wymiary lodowiska na 29–30 × 60–61 m lub – w przypadku NHL – na 25,91 × 60,92 m).