Granicząc z Mandżurią – bramą wlotową do Pekinu – Korea od końca XIX w. była terenem rywalizacji japońsko-rosyjskiej zakończonej klęską Rosji w 1905 r. japońską aneksją Korei w 1910 r. Potem nastąpiła japońska inwazja na Chiny w 1937 r., starcia graniczne z ZSRR w Mandżurii w 1939 r., a wreszcie klęska Japonii w 1945 r.
Wprawdzie w 1943 r. w Kairze Roosevelt, Churchill i Czang Kaj-szek – przywódca Chińskiej Partii Narodowej – uzgodnili, że Korea będzie niezależna, jednak w 1945 r. na północ od 38. równoleżnika Korea została zajęta przez armię radziecką, a na południe – przez amerykańską. Amerykanie postawili na emigracyjnego działacza niepodległościowego Li Syn Mana, a Stalin na komunistę i oficera NKWD Kim Ir Sena. W obu strefach prześladowano opozycję i w 1948 r. w każdej proklamowano odrębne państwo. 15 sierpnia na uboższym, ale liczącym ponad 20 mln mieszkańców południu – Republikę Korei. 9 września na zasobnej w surowce, ale mającej jedynie 10 mln ludności północy – Koreańską Republikę Ludowo-Demokratyczną. Rozmowy w sprawie zjednoczenia zakończyły się niczym.
Idea podziału Korei nie była nowa. W 1896 r. carska Rosja proponowała Japonii rozbiór kraju. Teraz jednak oba rządy koreańskie uważały się za jedynego prawomocnego reprezentanta narodu, głosząc cel zjednoczenia kraju (oczywiście pod swoim przewodnictwem). A oba mocarstwa okupacyjne nie bardzo miały głowę dla Korei. Amerykanie nie uważali, by należała do ich strefy obronnej. A Stalin był zajęty umacnianiem swych pozycji w Europie. W 1949 r. najpierw ZSRR, a potem USA wycofały z Korei swe wojska, pozostawiając jedynie doradców.
Miejscem konfrontacji była Europa, gdzie Zachód przeszedł do gospodarczej ofensywy. Na ogłoszony w 1947 r.