Osoby czytające wydania polityki

„Polityka”. Największy tygodnik w Polsce.

Wiarygodność w czasach niepewności.

Subskrybuj z rabatem
Kraj

Kandydaci z ostatniego szeregu

Oskar Słowiński / Reporter
Prezentujemy 11 kandydatów - w większości egzotycznych, w części zupełnie nieznanych - którzy mają najmniejsze szanse na sukces w wyborach.

Marek Jurek

Kandydat Prawicy Rzeczpospolitej i szef tej partii. Lat 50, z wykształcenia historyk. Pochodzi z Gorzowa Wielkopolskiego, studia skończył w Poznaniu na Uniwersytecie Adama Mickiewicza. W latach 80. działał w prawicowym Ruchu Młodej Polski, podziemnej organizacji młodzieży, założonej w Gdańsku przez Aleksandra Halla. Był również członkiem władz Niezależnego Zrzeszenia Studentów.

Po 1989 r. zakładał Zjednoczenie Chrześcijańsko – Narodowe. Obok Stefana Niesiołowskiego i Jana Łopuszańskiego był posłem tej partii w Sejmie kontraktowym. Walczył w nim m.in. o umieszczenie krzyża w polskim godle narodowym. Z sejmowej trybuny cytował wówczas słynne słowa Adama Mickiewicza: „Tylko pod krzyżem tylko pod tym znakiem, Polska jest Polską, a Polak Polakiem”.

W 1991 roku ponownie dostał się do Sejmu jako poseł ZChN i został wiceprzewodniczącym komisji spraw zagranicznych. W kolejnych wyborach, podobnie jak cała partia, znalazł się poza parlamentem. Rękę podał mu wówczas prezydent Lech Wałęsa, mianując go członkiem Krajowej Rady Radiofonii i Telewizji. Jurek zasiadał w niej przez sześć lat, do 2001 roku (przez kilka miesięcy pełnił nawet funkcję jej przewodniczącego).

Na pierwszych stronach gazet pojawił się w tamtym czasie z jeszcze jednego powodu – w 1999 r. razem z Michałem Kamińskim, późniejszym eurodeputowanym, wtedy działaczem ZChN oraz Tomaszem Wołkiem, redaktorem naczelnym „Życia”, pojechał do Londynu na spotkanie z generałem Augusto Pinochetem. Wizyta wzbudziła ogromne kontrowersje. Były chilijski dyktator przebywał wówczas w areszcie domowym. Oskarżony o zbrodnie przeciwko ludzkości, czekał na decyzję sądu o ekstradycji do Hiszpanii. Od gości z Polski dostał ryngraf z wizerunkiem Matki Boskiej.

W latach 2001-2005 i 2005–2007 ponownie zasiadał w Sejmie, gdzie przez dwa lata pełnił funkcję marszałka. Początkowo jako poseł PiS. Pod koniec drugiej kadencji wystąpił z partii Jarosława Kaczyńskiego po tym jak Sejm - głosami posłów Prawa i Sprawiedliwości - odrzucił  propozycję zmian w Konstytucji, które miały obejmować większą ochroną życie poczętych dzieci.

Po odejściu z PiS wiosną 2007 r. razem z grupą posłów założył własną partię –Prawicę  Rzeczypospolitej. Jako jej lider bez powodzenia startował w kolejnych wyborach do Sejmu, Senatu i Parlamentu Europejskiego.

Jest publicystą pism katolickich: „Niedzieli” oraz „Christianitas”. Żonaty, ma trójkę dzieci. Mieszka pod Piasecznem.

Janusz Korwin - Mikke

Kandydat niezależny, szef założonej przez siebie kilka lat temu partii Wolność i Praworządność. Ma 68 lat. Z wykształcenia filozof, choć studiował również matematykę, psychologię, socjologię i prawo. Za udział w manifestacjach studenckich w Marcu 1968 r. relegowany z uczelni. Dyplom obronił jako ekstern. Po studiach pracował m.in. w Instytucie Transportu Samochodowego, założył też podziemne wydawnictwo „Oficyna Liberałów”.

Podczas strajków sierpniowych w 1980 r. doradzał stoczniowcom w Szczecinie, później był ekspertem „Solidarności” rzemieślników. W stanie wojennym internowany. Po wyjściu na wolność razem ze Stefanem Kisielewskim założył partię liberałów „Prawica”, a parę lat później Ruch Polityki Realnej, który w 1989 r. przekształcił w partię – Unię Polityki Realnej (z dwuletnią przerwą kierował nią do 2002 r.).

W 1991 r. jedyny raz udało mu się zdobyć mandat poselski. Był autorem słynnej uchwały, która wzywała ówczesnego szefa MSW Antoniego Macierewicza do ujawnienia nazwisk współpracowników SB pełniących funkcje rządowe i parlamentarne. Realizacja tego pomysłu doprowadziła do pamiętnej „nocy teczek” i upadku rządu Jana Olszewskiego.

Od tamtej pory Janusz Korwin – Mikke wielokrotnie, za każdym razem bez powodzenia, startował w wyborach – prezydenckich, parlamentarnych i samorządowych. W 2007 roku wystąpił z UPR.

Mieszka w Warszawie. Dwukrotnie żonaty, ma szóstkę dzieci. 

Andrzej Lepper 

Przewodniczący Samoobrony i jej kandydat. 56 lat, z wykształcenia technik – rolnik (bez matury). W latach 70. pracował w Państwowych Gospodarstwach Rolnych w okolicach Słupska. Należał wówczas do PZPR. Od 1980 r. prowadzi własne gospodarstwo – we wsi Zielnowo w Zachodniopomorskiem.

W 1991 roku założył „Samoobronę” – funkcjonującą początkowo jako związek zawodowy, potem również jako partia polityczna. Zasłynął jako organizator blokad dróg w całym kraju. Do 2001 r. kilka razy kandydował w wyborach prezydenckich i parlamentarnych, jednak bez rezultatu.

Udało się dopiero jesienią 2001 r., gdy na fali antyrządowych protestów wszedł do Sejmu i stanął na czele kilkudziesięcioosobowego klubu Samoobrony. Przy poparciu rządzącego wówczas SLD na krótko został wicemarszałkiem Sejmu. Szybko odwołano go jednak z tej funkcji, po bezpodstawnych oskarżeniach, którymi obrzucił z trybuny sejmowej polityków SLD i PO.

Szczytem jego popularności były wybory prezydenckie 2005 r., w których z wynikiem 15 proc. zdobytych głosów zajął trzecie miejsce. Przed drugą turą poparł Lecha Kaczyńskiego, znacząco przyczyniając się do jego późniejszej wygranej.

W kolejnych wyborach parlamentarnych ponownie wszedł do Sejmu. Najpierw został wicemarszałkiem Sejmu, a na początku 2006 r., po zawiązaniu koalicji PiS-Samoobrona-LPR, również wicepremierem i ministrem rolnictwa. Funkcję tę sprawował z krótką przerwą do lipca 2007 r., gdy został zdymisjonowany przez premiera Jarosława Kaczyńskiego w efekcie tzw. afery gruntowej.

Był jednym z głównych bohaterów tzw. seksafery. Pod koniec 2006 r. była radna Samoobrony Aneta Krawczyk zarzuciła Andrzejowi Lepperowi i jego najbliższemu współpracownikowi Stanisławowi Łyżwińskiemu, że w zamian za pracę żądali od partyjnych działaczek seksu. W lutym 2010 r. łódzki sąd skazał za to Leppera na dwa lata i trzy miesiące więzienia (Łyżwiński został skazany na pięć lat). Wyrok nie jest prawomocny.

Nie jest to jedyny wyrok na koncie szefa „Samoobrony”. Był wielokrotnie skazywany przez sądy w całym kraju m.in. za organizowanie blokad dróg, znieważenie wysokich urzędników państwowych, czy podżeganie do użycia siły.

Po przegranych ostatnich wyborach wraz z całą Samoobroną znalazł się poza Sejmem.

Żonaty, ma trójkę dzieci.

Kornel Morawiecki

Kandydat niezależny. Ma 69 lat. Z wykształcenia fizyk z tytułem doktora, emerytowany wykładowca Politechniki Wrocławskiej. W czasach PRL w opozycji, w 1968 r. brał udział w strajkach studenckich. Po wprowadzeniu stanu wojennego udało mu się uniknąć aresztowania. Ukrywał się przez prawie sześć lat – najdłużej ze wszystkich liderów solidarnościowej opozycji. Legendarny przywódca Solidarności Walczącej – radykalnego ruchu, który założył w 1982 r. Głosił wówczas hasła upadku komunizmu, odrzucenia przez Polskę sojuszu z ZSRR i niepodległości republik radzieckich. W przeciwieństwie do działaczy podziemnej „Solidarności” zdecydowanie odrzucał możliwość jakiegokolwiek porozumienia z władzą.

Jesienią 1987 r. został zatrzymany przez SB i po kilku miesiącach spędzonych w areszcie, w efekcie przygotowanej przez bezpiekę intrygi, zgodził się wyjechać do Włoch. Mimo to po kilku dniach wrócił samolotem do Warszawy. Zatrzymany jeszcze na lotnisku, został odstawiony przez SB do Wiednia. Po kilkumiesięcznym pobycie na Zachodzie, w sierpniu 1988 r. znów podjął próbę powrotu – tym razem udaną. Na pożyczonym od przyjaciela paszporcie przyjechał nielegalnie do Wrocławia, gdzie ukrywał się do wyborów 1989 r.

Po przełomie wrócił do polityki, ale bez sukcesów. Choć wielokrotnie startował w wyborach prezydenckich i parlamentarnych (ostatnio w 2007 r. jako kandydat PiS walczył o mandat senatora), to nie powiodło mu się ani razu.  
Ostro krytykuje porozumienia Okrągłego Stołu i wszystkie rządy po 1989 r., z wyjątkiem jednego - PiS.  

Mieszka we Wrocławiu. Żonaty, ma piątkę dzieci.

Bogusław Ziętek

Kandydat Polskiej Partii Pracy i szef znanego z radykalizmu związku zawodowego „Sierpień`80”. Ma 46 lat. W ostatnich latach kilka razy bezskutecznie startował w wyborach do Sejmu i Parlamentu Europejskiego.

Więcej na ten temat
Reklama
Reklama

Ta strona do poprawnego działania wymaga włączenia mechanizmu "ciasteczek" w przeglądarce.

Powrót na stronę główną