Osoby czytające wydania polityki

„Polityka”. Największy tygodnik w Polsce.

Wiarygodność w czasach niepewności.

Subskrybuj z rabatem
Kraj

Dlaczego wygrał Komorowski

Po debacie kandydatów do prezydentury

Wybory wygra ten kandydat, który bardziej zmobilizuje swój elektorat i zdobędzie nowych wyborców. Przykładając taką miarę do oceny niedzielnej debaty, nietrudno wskazać jej zwycięzcę.

W starciu z Jarosławem Kaczyńskim Bronisław Komorowski udowodnił, że jest politykiem, który dobrze wypada w bezpośrednim kontakcie z adwersarzem. Kiedy nie musi przemawiać jako głowa państwa, ale – jak mówią jego współpracownicy – gdy jest po prostu Bronkiem. Marszałek potrafi bowiem zaprezentować to, co wyborcy cenią i co najlepiej wypada na szklanym ekranie. A więc luz, płynne wypowiedzi i umiejętność celnej riposty.

Z kolei Jarosław Kaczyński lepiej wypada na spotkaniach ze swymi zwolennikami. Gdy czuje ich wsparcie, gdy nikt mu nie przerywa, dzięki czemu spokojnie może wykładać swe polityczne credo. Gdy dochodzi do starcia twarzą w twarz, lider PiS nierzadko nie potrafi się odnaleźć, szybko się irytuje, ostrą polemikę traktując jak obrazę.

Było widać w niedzielny wieczór tę różnicę między spokojnym i wyluzowanym marszałkiem Sejmu, a coraz bardziej poirytowanym Kaczyńskim, odgrzewającym podział na Polskę solidarną i liberalną, straszącym emerytów funduszami emerytalnymi, nieufnym wobec Rosji. Prezes PiS pamiętał, że musi zmobilizować swoich wyborców. Ale uderzając w przebrzmiałe tony IV RP zapomniał o drugiej części debatowego zadania, czyli „poszerzaniu bazy”. Na dodatek zagubił gdzieś swoje koncyliacyjne nastawienie z poprzednich tygodni. Sprawiał też wrażenie smutnego i - po prostu - zmęczonego.

Czy elektorat lewicowy - o którego głosy toczy się główna batalia - po takiej pochwale rządów PiS, jaką usłyszeliśmy z ust Kaczyńskiego, będzie w stanie go poprzeć? Czy uwierzy w przemianę, jaka miała się dokonać w szefie PiS? Wątpię. Sama deklaracja o chęci bycia prezydentem wszystkich Polaków, powtórzona za prezydentem Aleksandrem Kwaśniewskim, nie wystarczy. Choć kandydat PO również nie podjął specjalnie lewicowych pomysłów, to mówiąc o potrzebie rozwoju całej Polski, bez podziału na liberalną i solidarną, czy zapewniając w sprawie in vitro, że nikomu prawa do szczęścia nie będzie odmawiał, wypadł chyba bardziej wiarygodnie dla wyborców niezdecydowanych. Na dodatek miał lepszą końcówkę – dziękował za rozmowę, podkreślał jej wartość, a na sam koniec postawił swego konkurenta w niekorzystnym świetle, zarzucając mu, że dla utworzenia armii europejskiej rzekomo chciał zrezygnować z dopłat dla rolników.

Już w środę dogrywka, która jest szansą przede wszystkim dla Jarosława Kaczyńskiego. Jeśli wypadnie w niej dobrze, może zatrzeć nienajlepsze wrażenie z niedzielnego pojedynku. Jednak pozycję wyjściową prezes PiS ma fatalną. Wytrącony z równowagi, poirytowany, łatwo wchodzi w stare koleiny dawno słyszanych myśli, które Polacy odrzucili w wyborach 2007 r.

Kandydat PO słynie z tego, że w debacie rozkręca się z każdą minutą, że gdy złapie rytm, jest prawie nie do powstrzymania, chyba że tę passę przerwie jakaś duża wpadka. W środę na pewno wejdzie do studia naładowany energią, bo chyba nigdy w tej kampanii nie zebrał tyle pochwał, co teraz. A na jego korzyść przemawiać będzie przede wszystkim to, że w debacie telewizyjnej punktuje się jak w łyżwiarstwie figurowym – głównie za wrażenia artystyczne.

Więcej na ten temat
Reklama
Reklama

Ta strona do poprawnego działania wymaga włączenia mechanizmu "ciasteczek" w przeglądarce.

Powrót na stronę główną