Osoby czytające wydania polityki

„Polityka”. Największy tygodnik w Polsce.

Wiarygodność w czasach niepewności.

Subskrybuj z rabatem
Kraj

Urzędnik, urzędas, zakała

Biurokracja: wróg wyimaginowany?

Wymieniając dokonania swego rządu premier Donald Tusk przyznawał, że największą jego porażką jest walka z biurokracją. Miała się zmniejszyć, a rośnie, i to niezależnie od intencji rządu, od podejmowanych prób jej ograniczenia.

Tym razem przy okazji wystąpień premiera przeciwko urzędnikom mniej jednak ważna staje się sama ich liczba niż klimat, w jakim toczy się dyskusja.

To prawda, administracja się rozrasta, coraz bardziej waży na wydatkach budżetu, zapewne wymaga ograniczenia, chociaż pomysł równego cięcia po 10 proc. wszędzie wydaje się mocno chybiony. To jednak nie powód, aby o urzędnikach państwowych mówić prawie wyłącznie z pogardą, przedstawiać ich jako rodzaj ośmiornicy oplatającej państwo mackami, których w żaden sposób nie da się przyciąć. Premier chyba zdał sobie sprawę, że przesadził, gdyż kilka dni później zaczął już wypowiadać się w sposób nieco bardziej zniuansowany: że są urzędnicy potrzebni i mniej potrzebni, że część z nich zarabia rzeczywiście mało i dostrzegł, że on sam też jest urzędnikiem. Polska administracja wcale nie jest wyjątkowo rozbudowana i do takiej Francji, która jest rzeczywiście przykładem nadmiernie rozrośniętej biurokracji, bardzo nam jeszcze daleko.

Problem właśnie w tym, że nie bardzo wiemy, jak jest naprawdę i czego nam potrzeba. W sposób oczywisty administracja tak rządowa, jak i samorządowa rozrosły się po przystąpieniu do Unii Europejskiej, bowiem ktoś musiał opanować falę projektów inwestycyjnych i płynące na nie pieniądze. Rozrosła się, bowiem stanowienie prawa wymaga tworzenia nowych stanowisk i to jest proces, który rząd powinien jak najszybciej uporządkować. Rozrosła się, bowiem prawie wszędzie przybywa zadań i nigdy porządnie nie pomyślano o reorganizacji centrum państwa, a jeśli nawet jeden rząd coś uporządkował, to następny wszystko wywracał do góry nogami.

Rozrosła się, bowiem nigdy nie opisano poszczególnych stanowisk, wymagań stawianych urzędnikom, natomiast chętnie przykrawano im płace, a często jeszcze przeprowadzano polityczne czystki, co powoduje brak stabilizacji urzędniczego stanu. Obecny rząd nie waloryzuje wynagrodzeń w tej sferze i trudno liczyć, że wykształceni i kompetentni ludzie będą wybierać ten model kariery.

Klimat jawnej pogardy dla urzędnika, urzędasa, wręcz zakały państwa sprzyja selekcji negatywnej. Idea taniego państwa zawsze była mocno podejrzana, bo brzmiały w niej populistyczne tony. Państwo ma być sprawne, a będzie takie mając sprawnych, szanowanych i przyzwoicie opłacanych urzędników. Premier zaś może zacząć porządki od góry, przyglądając się, jak bardzo rozrasta się liczba wiceministrów czy dyrektorów departamentów w ministerstwach. Wielkich oszczędności zapewne z tego nie będzie, ale będzie chociaż dobry przykład.

Polityka 15.2011 (2802) z dnia 09.04.2011; Komentarze; s. 6
Oryginalny tytuł tekstu: "Urzędnik, urzędas, zakała"
Więcej na ten temat
Reklama
Reklama

Ta strona do poprawnego działania wymaga włączenia mechanizmu "ciasteczek" w przeglądarce.

Powrót na stronę główną