Osoby czytające wydania polityki

„Polityka”. Największy tygodnik w Polsce.

Wiarygodność w czasach niepewności.

Subskrybuj z rabatem
Kraj

Nowy sojusz Bartosza

Polityczny Szczecin z Arłukowiczem w tle

Rok 2001, Hiszpania. Bartosz Arłukowicz na planie programu Rok 2001, Hiszpania. Bartosz Arłukowicz na planie programu "Agent". Piotr Bernaś / Forum
Przechodząc do Platformy Obywatelskiej poseł Bartosz Arłukowicz zdemolował scenę polityczną w Szczecinie.
Bartosz Arłukowicz jeszcze jako mało znany lekarz pediatra.Polityka Bartosz Arłukowicz jeszcze jako mało znany lekarz pediatra.
Artur Balazs, choć nie zajmuje żadnych stanowisk, nadal ma mocną pozycję w szczecińskiej polityce.Witold Rozbicki/Reporter Artur Balazs, choć nie zajmuje żadnych stanowisk, nadal ma mocną pozycję w szczecińskiej polityce.

Przed trzema miesiącami Donald Tusk powiedział współpracownikom, że trzeba szukać popularnych twarzy, by zaprosić je na listy wyborcze PO. Bartosz Arłukowicz, któremu medialny sukces zapewniła komisja śledcza, świetnie się do tego nadawał. Niestety, był posłem SLD, więc trudno było mu proponować start z list Platformy. I wtedy ze wsparciem Platformie przyszli szczecińscy działacze Sojuszu, ogłaszając, że dla jednego z najpopularniejszych polityków lewicy nie widzą miejsca na swoich okręgowych listach.

– Żartowaliśmy sobie z tej absurdalnej sytuacji, więc często mu powtarzałem: jak cię nie będą chcieli w Sojuszu, to przyjdź do nas – opowiada poseł Stanisław Gawłowski, szef zachodniopomorskiej PO i wiceminister środowiska. Któregoś razu Arłukowicz zapytał: – A gdyby to nie były żarty?

Przeciąganie Arłukowicza trwało prawie trzy miesiące. Zanim, w ubiegłym tygodniu, ogłosił, że przechodzi do Platformy, wielokrotnie, w tajemnicy, spotykał się z Donaldem Tuskiem i Grzegorzem Schetyną, by rozmawiać o przyszłości. Stanęło na tym, że dostanie tekę ministra (pełnomocnika rządu), pierwsze miejsce na liście PO w Szczecinie i zacznie budować jej lewe skrzydło, podcięte po odejściu Janusza Palikota.

Odchodzący Arłukowicz zostawił jeszcze na polu bitwy zranionego lidera Sojuszu, który podczas kampanii wyborczej będzie się musiał zmierzyć na lokalnym gruncie z dawnym klubowym kolegą.

– Jeśli Napieralski wystartuje w Szczecinie, to zapewne przegra z bardzo popularnym tu Arłukowiczem – tłumaczy Radosław Popiela, dawny polityk formacji Lewica i Demokraci (niegdysiejszy alians SLD i środowisk Unii Wolności), który cztery lata temu startował z jednej listy z Napieralskim i Arłukowiczem. – A jeśli nie wystartuje, to pojawią się zarzuty, że zabrakło mu odwagi, by zmierzyć się z konkurentem. Grzegorz Napieralski mógłby wystartować zastępczo w Warszawie pod pretekstem udziału w „pojedynku liderów”, a przegrać z Tuskiem i Kaczyńskim nie taki wstyd jak z Arłukowiczem. Problem w tym, że teraz pretekst ten będzie naciągany, a jedynkę w Warszawie obiecano już podobno Katarzynie Piekarskiej.

Potęga z Krzywopłotów

W latach 90. były trzy osobowe filary szczecińskiej polityki: poseł Unii Demokratycznej i Unii Wolności Włodzimierz Puzyna; przewodniczący Solidarności i wicepremier w rządzie AWS Longin Komołowski oraz poseł SLD, późniejszy minister gospodarki Jacek Piechota. To oni pod koniec XX w. (obok wywodzącego się z Wolina ministra rolnictwa Artura Balazsa) mieli największy wpływ na zmiany zachodzące w Szczecinie. Wszyscy są dziś poza wielką polityką, z wyjątkiem Longina Komołowskiego, który cztery lata temu wśliznął się do parlamentu z poparciem PiS. Zaraz jednak z klubu parlamentarnego tej partii wystąpił. Byłego wicepremiera w rządzie AWS bardziej absorbuje dziś praca w komitecie paraolimpijskim i Wspólnocie Polskiej niż bieżąca polityka.

Zdaniem ministra Gawłowskiego (lat 43), zmiany pokoleniowe w Szczecinie rozpoczęły się przed dziesięcioma laty, gdy w wyborach przepadły AWS i Unia Wolności, a za burtą znaleźli się dotychczasowi liderzy postsolidarnościowych ugrupowań – Komołowski (lat 63) i Puzyna (lat 63). Jedynie Balazs, wyczuwając nadchodzącą koniunkturę, wszedł do Sejmu startując z list PO. Szybko jednak uznał, że projekt nie ma większych szans i odpłynął do założonego przez siebie koła poselskiego Stronnictwa Konserwatywno-Ludowego, otwierając tym samym drzwi do polityki młodym.

Źródłem dzisiejszej potęgi zachodniopomorskiej Platformy jest porozumienie w Krzywopłotach. Tak roboczo nazywa się cykl spotkań, które na niewielkiej stacji benzynowej między Koszalinem a Szczecinem odbywali późniejsi liderzy PO: Stanisław Gawłowski z Koszalina, Sławomir Nitras (rocznik 1973) ze Szczecina i Sebastian Karpiniuk (rocznik 1972) z Kołobrzegu. Tam uzgadniano szczegóły działań i podział strefy wpływów. Minister Gawłowski mówi, że dzięki tej współpracy PO stała się politycznym liderem w województwie.

W wyborach 2007 r. kandydaci PO zdobyli w okręgu szczecińskim 8 na 13 mandatów poselskich, a w koszalińskim 5 na 8. Kandydaci Platformy wzięli też wszystkie cztery mandaty senatorskie w województwie.

Wzorowa współpraca skończyła się przed rokiem, gdy po katastrofie smoleńskiej, w której zginął Sebastian Karpiniuk, Gawłowski pokonał Nitrasa w walce o regionalne przywództwo. Nitras został zesłany do Brukseli, skąd atakował konkurenta, szykując się do politycznego rewanżu.

Kariera agenta

W tym samym czasie na szczecińskiej scenie politycznej rosła w siłę przyszła nadzieja Sojuszu – Grzegorz Napieralski (rocznik 1974). W Szczecinie mówią o nim: polityczny klon Jacka Piechoty. Piechota go odkrył, ulepił, uplastycznił i powierzył w początkach lat dwutysięcznych kierowanie miejskimi strukturami partii.

Napieralski zrobił błyskawiczną karierę. Ledwo skończył trzydziestkę, był już posłem SLD, a rok później Jacek Piechota przeforsował jego kandydaturę na sekretarza generalnego SLD i tak Napieralski stał się de facto drugą osobą w partii. Trzy lata później Napieralski był już szefem Sojuszu, potem kandydatem na prezydenta, a dziś chciałby być co najmniej wicepremierem. W trakcie tej szybkiej kariery skutecznie pozbywał się ze swojej drogi potencjalnych konkurentów. Szczególnie widać to w Szczecinie, gdzie otoczył się młodymi ludźmi, bez pezetpeerowskich korzeni. Większość dzisiejszych działaczy sam odkrył, napompował i powierzał im kolejne stanowiska w regionie. Tak właśnie trafił na Bartosza Arłukowicza (rocznik 1971), szczecińskiego lekarza pediatrę i społecznika.

– Grzesiek wypatrzył Bartka w telewizyjnym programie „Agent” – opowiada Jacek Piechota. – I to Grzesiek zaproponował mu start w wyborach samorządowych i bardzo mocno go wtedy promował.

Choć Arłukowicz po występie w reality show był niezmiernie popularny w Szczecinie, nikt w 2002 r. nie dawał mu większych szans na zrobienie kariery politycznej, bo nie chciał zapisać się do partii. Trzy lata później, kiedy Sojusz szukał kandydatów na posłów, Arłukowicz postawił na złego konia, popierając rozłamowców z SDPL.

Szczecinem, jak żartobliwie mówili miejscowi, rządziła wtedy dyktatura Wydziału Politologii Uniwersytetu Szczecińskiego. Wszyscy lokalni liderzy wywodzili się z tego samego wydziału tego samego uniwersytetu. Oprócz Grzegorza Napieralskiego z SLD i Sławomira Nitrasa z PO absolwentami politologii byli posłowie: Joachim Brudziński (sekretarz generalny PiS i prawa ręka Jarosława Kaczyńskiego) i Mateusz Piskorski (rzecznik prasowy Samoobrony i bliski współpracownik Andrzeja Leppera). Ale też Radosław Popiela, wiceprzewodniczący Partii Demokratycznej i jeden ze współtwórców LiD.

Po kolejnych wyborach w 2007 r. w wielkiej polityce została z nich trójka: Brudziński, Napieralski i Nitras. – Żaden z nich nie miał na lokalnej scenie poważnego konkurenta, więc mogli nie obawiać się o swoje przywództwo – mówi Popiela.

Teoretycznym zagrożeniem dla Napieralskiego mógł być jedynie poseł Bartosz Arłukowicz, startujący z tej samej listy LiD, ale z niższej pozycji niż Napieralski. Bez wielkiej kampanii, bez wsparcia sztabowców zdobył wówczas tylko 8 tys. głosów mniej od lidera Sojuszu. – Grzesiek czuł, że rośnie mu na lewicy konkurent, więc próbował go marginalizować – opowiada Popiela. Pomysłem na zamknięcie Arłukowicza w złotej klatce miała być jego wygrana w wyborach prezydenckich w Szczecinie. Miał zostać kandydatem Sojuszu. – Umówili się, że jeśli Bartek wypromuje się w komisji śledczej, to łatwiej mu będzie wygrać wybory prezydenckie w Szczecinie – opowiada Jacek Piechota i dodaje, że gdyby Arłukowicz nie zgodził się na takie rozwiązanie, Napieralski zapewne nie zgłosiłby jego kandydatury do komisji śledczej. – Nie wzmacniałby przecież swojego konkurenta z listy.

Dzięki pracy w komisji ds. afery hazardowej Arłukowicz stał się rzeczywiście medialną gwiazdą. Brylował w prasie, udzielał wywiadów, zjednywał elektorat. Nawet lider Sojuszu wykorzystał tę jego popularność w swojej kampanii prezydenckiej. Jednak, gdy zbliżały się jesienne wybory samorządowe, Arłukowicz długo zwlekał z podjęciem ostatecznej decyzji, aż w końcu odmówił startu w wyborach na prezydenta Szczecina.

– Wystawił ich wszystkich do wiatru – mówi Piechota. – Sojusz nie był na to w ogóle przygotowany, więc z trudem znalazł rezerwowego kandydata, bez żadnych szans na zwycięstwo.

Jacek Piechota mówi, że duży wpływ na decyzję Arłukowicza wywarł Aleksander Kwaśniewski, który widział w lekarzu ze Szczecina nową gwiazdę lewicy. Powtarzał więc znajomym, że przyszłość należy do Bartka; odradzał mu start w wyborach samorządowych.

– Ja uważałem, że epizod prezydencki raczej by mu pomógł w tej karierze – dodaje Piechota. – Bo problem Bartka polega na tym, że w polityce jest sam i nie stoją za nim żadne struktury.

Od tego momentu Bartosz Arłukowicz w szczecińskim Sojuszu popadł w niełaskę. Lider Sojuszu także był na niego obrażony i rzadko odbierał telefony.

Wdzięczność po wygranej

Patronem przejścia Artłukowicza do Platformy jest wiceminister środowiska Stanisław Gawłowski. Obaj znają się z Darłowa, gdzie Gawłowski kończył szkołę morską, a Arłukowicz – liceum. To ułatwiło im wzajemne relacje. W sobotę regionalna Platforma zdecydowała, że były poseł SLD wystartuje z pierwszego miejsca w Szczecinie.

– Takiego mocnego lidera listy szukaliśmy od miesięcy – mówi Gawłowski i dodaje, że pojawienie się spadochroniarza z Sojuszu nie wywołało buntu. – Bartek ma swój elektorat i nikomu nie będzie zabierał głosów. Jeśli osiągnie dobry wynik, zyskamy dodatkowy mandat lub dwa. Z szacunków sztabowców PO wynika, że z 12 szczecińskich mandatów mogą zdobyć 7 lub 8.

Oprócz Napieralskiego jest tylko jeszcze jedna osoba równie zraniona tym transferem. To europoseł Platformy Sławomir Nitras, który jeszcze kilka dni temu miał nadzieję, że wróci z Brukseli do krajowej polityki i jako lider szczecińskiej listy PO poprowadzi ją do zwycięstwa i odbuduje własne wpływy. – Teraz Sławek definitywnie traci przywództwo w Szczecinie – mówią działacze Platformy i dodają, że dla Gawłowskiego Arłukowicz jest idealnym nabytkiem. Dzięki niemu pozbywa się najgroźniejszego konkurenta, gwarantuje osiągnięcie bardzo dobrego wyniku w Szczecinie, a jednocześnie nie będzie z nim konkurował o przywództwo w regionie. Bo Arłukowicza nie interesuje lokalna kariera, ale – jak mówią koledzy – najwyższe stanowiska w państwie.

Polityka 21.2011 (2808) z dnia 17.05.2011; Polityka; s. 20
Oryginalny tytuł tekstu: "Nowy sojusz Bartosza"
Więcej na ten temat
Reklama
Reklama

Ta strona do poprawnego działania wymaga włączenia mechanizmu "ciasteczek" w przeglądarce.

Powrót na stronę główną