Osoby czytające wydania polityki

„Polityka”. Największy tygodnik w Polsce.

Wiarygodność w czasach niepewności.

Subskrybuj z rabatem
Kraj

Zryw ostatniej szansy

Rycerze Jezusa Chrystusa budują mu królestwo na ziemi

Jezus Król spogląda na Wszechświat z polskiego Ustronia. Jezus Król spogląda na Wszechświat z polskiego Ustronia. Tomasz Fritz / Agencja Gazeta
Chrystus mówił, że królestwo jego jest nie z tego świata. Według Rycerzy Jezusa najwyraźniej chodziło mu o Polskę i chcą go w niej koronować.
Miejscowi i przyjezdni chętnie się fotografują z Jezusem w koronie.Tomasz Fritz/Agencja Gazeta Miejscowi i przyjezdni chętnie się fotografują z Jezusem w koronie.
Ostatecznym autorem posągu wieńczącego postument został krakowski rzeźbiarz Robert Pigoń.Rafał Milach/Polityka Ostatecznym autorem posągu wieńczącego postument został krakowski rzeźbiarz Robert Pigoń.

Jezus przybył do Ustronia w połowie maja 2011 r. Wbrew biblijnym przekazom jego przyjściu nie towarzyszyły żadne znaki. Wręcz przeciwnie. Osoby, które znały termin, trzymały go w całkowitej tajemnicy. Gdyż nie była to wizyta w stu procentach legalna. Konkretnie nielegalne było postawienie 10-metrowej, a z cokołem 20-metrowej figury Jezusa Chrystusa Króla Wszechświata bez żadnych zgód, pozwoleń i konsultacji.

W protestancko-katolickim regionie takie manifestacyjne akty wiary nie są mile widziane, więc trudno powiedzieć, jak potoczyłyby się formalności. Protesty społeczne pewnie jakieś by były. Jednak organizatorzy doszli do wniosku, że jak już figura stanie, to nikt jej nie rozbierze. I się nie pomylili. Reprezentujący lokalną Inspekcję Nadzoru Budowlanego naczelnik Jan Smolarz przyznaje, że obiekty postawione bez pozwolenia podlegają rozbiórce. Ale w wymiarze symbolicznym to chyba nie byłoby właściwe, żeby Jezusa ciąć palnikiem czy inaczej jeszcze jakoś rozbierać. On sam wiążących opinii jednak wystawić nie może, bo właśnie się o tym pomniku dowiedział. Z jego perspektywy urzędowo użyteczna będzie kontrola. A społecznie wskazana legalizacja.

Ręka Boska

I tak małymi kroczkami Rycerze Jezusa Chrystusa budują mu królestwo na ziemi. Tej ziemi. Ustrońska parafia na Zawodziu miała szansę zupełnie nie przejść do historii. Na patrona wybrała sobie św. Brata Alberta, który był bardzo modnym świętym w latach 80. Ale w 90. radził sobie znacznie gorzej, choć kapitalizm zaczął dawać szerokie pole do popisu w kwestii pomagania biednym i bezdomnym. Proboszcz Tadeusz Serwotka dwoił się i troił, ale poza postawienie skromnej kaplicy wyjść nie mógł. Parafia działa przy uzdrowisku. Kuracjusz serce ma szczodre, ale – wydrenowany przez chorobę – kieszeń pustą. Na 500 parafianach domu Bożego nie zbudujesz. A do tego region trudny, bo w 30 proc. zaludniony przez ewangelików.

No i zdarzył się cud, choć ksiądz uczciwie przyznaje, że nie od razu poczuł rękę Boską. Pierwszy telefon od nieznajomego darczyńcy obiecującego mu wybudowanie kościoła po prostu zbył. Ale nieznajomy był uparty. I tak na początku nowego wieku zaczęła się budowa kościoła na Zawodziu. Proboszcz zastrzegał, że chce mieć mały drewniany kościółek. Darczyńca też postawił warunek – żeby parafia zmieniła patrona na Chrystusa Króla Wszechświata. Drogą kompromisu postawiono spory murowany kościół, ale obity drewnem. A parafia za zgodą kurii dopisała jeszcze jednego patrona. Brat Albert zgodnie z duchem czasu odsunięty został nieco w cień do bocznej nawy.

Stawiając kościół tajemniczy darczyńca odbił na nim mocne piętno estetyczne, które miejscowi interpretowali jako rodzaj gustu właściwy dla osób świeżo wzbogaconych na przyprawie do zup (na tym asortymencie darczyńca zbudował swoją finansową potęgę). Nagromadzenie zdobień i malowideł z motywem róży, rzeźba Chrystusa w nakryciu głowy, czy panteon błogosławionych z ciągle niebłogosławioną pielęgniarką – wszystko to dziwiło, ale nie szokowało. Gdyby parafianie byli mocniejsi w teologii, dużo więcej wiedzieliby o własnym kościele, którego wystrój jest jednym wielkim hołdem dla Rozalii Celakówny (1901–44 r.) i kultu Chrystusa Króla Wszechświata, który Celakówna głosiła. Imieniem tejże patronki propagatorzy objawień nazwali swoje stowarzyszenie – nazywa się ono Róża. Dziwne nakrycie głowy Chrystusa Koronowanego pojawiło się w jednej z wizji Celakówny. Pielęgniarka w kościelnym panteonie to nie kto inny jak Celakówna właśnie.

Dla pełnego przekazu w kościele przydałaby się jeszcze wizja lawy niszczącej te kraje, które nie zgodziły się intronizować Chrystusa. Ale widocznie darczyńca nie chciał stawiać kawy na ławę. Wraz z kościołem postawił za to wysoki na 10 m postument zakończony zieloną kulą. Jak można było wyczytać z tabliczki umieszczonej na postumencie, w jego wnętrzu zatopione zostały cztery kamienie, które darczyńca przywiózł z Ziemi Świętej. Przez prawie sześć lat parafianie myśleli, że to gotowe dzieło. Nikomu nie przyszło do głowy, że dzieło czeka na piąty element.

Ostatecznym autorem posągu wieńczącego postument został krakowski rzeźbiarz Robert Pigoń. Ostatecznym, bo rozmowy prowadzone były jeszcze z innymi artystami, ale nie dość mocno czuli oni wizję anonimowego darczyńcy. Kwestią sporną pozostawały również jego ingerencje w projekty. Sam Robert Pigoń współpracę z darczyńcą nazywa wzorcową. Co prawda pierwszy projekt jego autorstwa został odrzucony, ale już drugi w pełni zaakceptowany. Poszło tym szybciej, że pomiędzy artystą a fundatorem wywiązała się wspólnota myśli i przekonań. Na przykład w kwestii złego zarządzania ojczyzną przez nieodpowiednie osoby. Stąd w królewsko-cierniową koronę wplecione zostało godło II Rzeczpospolitej, kiedy to Polską rządzili właściwie właściwi ludzie.

A tak naprawdę najlepiej byłoby, gdyby Polska wróciła do wielkich tradycji Jagiellonów, kiedy była tak dobrze zarządzana, że sięgała od morza do morza. W związku z tym w koronę wkomponowano jeszcze lilie Andegawenów. Symbol ten umiłowała sobie święta królowa Jadwiga. Gdyby tacy święci ludzie rządzili teraz Polską, to pomników tego typu stawiać by nie trzeba. No chyba że jeden nad jednym morzem, a drugi nad drugim. A że jest, jak jest, darczyńca przekonał artystę, że tym artystycznym krzykiem obudzą Polskę. A jak już obudzą i będzie znów dobrze zarządzana, to najwyżej zdemontuje się koronę cierniową, bo przecież w prawdziwie wolnej Polsce Chrystus cierpiał już nie będzie.

Obecnie cierpi artysta, który czytając fora internetowe utwierdza się w przekonaniu, że jednak fundator miał rację. Dokonuje się decydująca walka pomiędzy dobrem a złem. Zło triumfuje zwłaszcza w Internecie i – co gorsza – pod płaszczykiem dobra. Bo jak inaczej nazwać wpisy, w których wylicza się, ile dzieci można by wykarmić za samo złoto, które poszło na pozłacane berło długie na 3 m, koronę wysoką na metr czy jabłko wielkości człowieka, o medalionie nie wspominając. A jeśli już ktoś tak przelicza Chrystusa na dzieci, to nie powinien zapominać, że artysta też ma dzieci i przecież utrzymuje je obecnie z zapłaty za rzeźbę.

Na szczęście nie wszystkie media przyłączyły się do ataku. Jeden z głównych portali informację o postawieniu pomnika Chrystusa umieścił w dziale turystyka. Sam anonimowy fundator przed złem oddzielił się murem pracowników swojej stacji benzynowej. I musiał być w tym bardzo konsekwentny, bo pracownicy bali się nawet do niego zadzwonić, żeby mu powiedzieć o wizycie mediów.

Ostatnia szansa

Trzymając się objawień służebnicy Celakówny, Ustroń po postawieniu pomnika ma szansę wyjść obronną ręką z kataklizmu. Niebawem spadnie on na tych, którzy nie chcą intronizacji Chrystusa na Króla Polski (w dalszej kolejności – Króla Wszechświata).

Jezuita ksiądz Tadeusz Kiersztyn, który prowadził Biuro Postulacji Celakówny, dążące do wyniesienia jej na ołtarze, nie ma złudzeń, że świat dostał ostatnią szansę na ocalenie. W licznie publikowanych w Internecie pismach tłumaczy to tak: „Rozalia w wielkiej wizji dotyczącej zniszczenia świata widzi popękany glob ziemski i gorejącą lawę niszczącą niczym biblijny potop wszystkie kraje i narody, które odmówiły uznania Jezusa swym Królem. Scena ta jest ponadto całkowicie zgodna z Apokalipsą św. Jana, a także z ostrzeżeniem przekazanym światu przez Matkę Najświętszą w Fatimie w 1917 r., w czasie wielkiego tryumfu masonerii.

Wątki związane z masonerią to już twórcze rozwinięcie pism Celakówny, za co ksiądz Kiersztyn w 1998 r. pożegnał się z zakonem i prawem do mówienia w imieniu Kościoła. Jednak nałożone na niego zakazy tylko wzmogły w nim wolę walki o prawdę. Rzuconą przez hierarchów rękawicę podjął w Internecie: „Od kilkunastu lat władze duchowne zmuszały mnie, bym zaparł się Jezusa Króla i bym wraz z narodem Izraelskim wybrał Barabasza, tak jak to uczyniły one na fali soborowych przemian. Gdy sztandaru Jezusa Króla Polski mimo wszelkich gróźb, kar i nacisków nie chciałem wypuścić z dłoni, postawiono mnie, tak jak ongiś górników z »Wujka«, przed plutonem »egzekucyjnym«, którym dowodził sam kard. Stanisław Dziwisz, i nie strzelano do mnie z broni palnej, lecz popełniono na mnie mord moralny przy użyciu broni, znanej dobrze siłom ciemności”.

W 2010 r. ksiądz Kiersztyn opublikował książkę „Zatrute źródło – masoneria”, w której demaskuje ową masonerię, czyli rządzące elity (w tym kościelne) jako pomocników Lucyfera.

Przez długi okres ksiądz Tadeusz Kiersztyn działał w pojedynkę. Jednak kilka lat temu zyskał potężne wsparcie w osobie księdza dr. hab. Piotra Natanka, który kilka miesięcy temu został objęty przez krakowską kurię zakazem sprawowania posługi kapłańskiej poza parafią i zakazem publicznych wystąpień. (Ostatnio ksiądz Natanek odmówił występu na antenie „Faktów” TVN, wytrącając sprawnym ciosem kamerę z rąk kamerzysty i rzucając klątwę na ekipę).

Kuria zabroniła również księdzu Natankowi występów w Internecie. Jego odpowiedzią było stworzenie internetowej telewizji, która robi oszałamiającą karierę. Ponad pół miliona ludzi obejrzało na YouTube księdza, który używanie żelu do włosów traktuje jako pierwszy krok w kierunku szatana. Rozsyłany jako żart filmik w krakowskiej kurii śmiechu nie wywołuje. – Dwóch księży jeszcze schizmy nie czyni. A do Kościoła jest zawsze droga powrotu – uspokaja ksiądz Robert Nęcek, rzecznik prasowy kurii. Ale inni księża podkreślają, że sytuacja jest poważna i ociera się o powtórkę ze schizmy mariawitów, których wykluczył z Kościoła papież Pius X. Tym bardziej że pomiędzy obydwoma nurtami jest sporo podobieństw. – Mariawici szczególny nacisk kładli na odnowę moralną kościelnych elit. Paradoksalnie pierwsi księża mariawici, tak jak teraz ksiądz dr hab. Natanek, wywodzili się z kościelnych elit – mówi teolog Sebastian Duda.

A ksiądz Kiersztyn dodaje w swoich pismach: „Trzeba odsunąć od władzy ludzi, którzy zdradzili Chrystusa, niezależnie od tego czy noszą garnitur, czy sutannę, czy swe szaty zdobią fartuszkiem, czy purpurą”. Ksiądz Natanek przeczuwa nawet, kiedy nastąpi przesilenie: w 2017 r., czyli w 300-lecie powstania masonerii. Sam przygotował się na przyjście szatana, stawiając wysoki na 12 m pomnik Jezusa Chrystusa Króla Wszechświata na terenie swojej Pustelni Niepokalanów we wsi Grzechynia.

Kuria bielsko-żywiecka, na terenie której postawiono ustrońskiego 20-metrowego Chrystusa Króla Wszechświata, nie łączy tego faktu z osobami księży Natanka czy Kiersztyna. – Różne były fale. Przypływały i odpływały, a Kościół trwa. Ważne, żeby zachować wiarę i nie dać się porwać przypadkowej fali – zachęca ksiądz Eugeniusz Burzyk z kurii bielsko-żywieckiej. Kuria tym bardziej nie ma zamiaru interweniować, że nikt się oficjalnie nie poskarżył. Pomnik jest ładny. I hierarchowie wierzą, że postawiony z czystymi intencjami.

Marsz dla Jezusa

Utworzony w Ustroniu front walki o intronizację Chrystusa Króla na razie zastygł w wyczekiwaniu. Miejscowi i przyjezdni chętnie się fotografują z Jezusem w koronie. Ewangelicy upewniają się w przekonaniu, że stanęli po właściwej stronie, stawiając na Chrystusa w sercu, a nie w metalu. Do ataku przeszedł za to ksiądz Natanek. Legion Rycerzy Chrystusa wyposażył w purpurowe płaszcze z białym krzyżem, dawnym godłem Polski i wizerunkiem Chrystusa Króla Wszechświata na plecach. Z początkiem maja legion udał się do Rzymu na beatyfikację Jana Pawła II.

Kolejne marsze mają odbywać się w innych miastach. „Marsze dla Jezusa Króla Polski nazywamy marszami ostatniej szansy dla tych miast, w których się odbywają, a także dla całej naszej Ojczyzny, gdyż poprzedzają one czas kary, który już na całą ziemię nadchodzi” – pisze ksiądz Kiersztyn.

Polityka 24.2011 (2811) z dnia 05.06.2011; Kraj; s. 32
Oryginalny tytuł tekstu: "Zryw ostatniej szansy"
Więcej na ten temat
Reklama
Reklama

Ta strona do poprawnego działania wymaga włączenia mechanizmu "ciasteczek" w przeglądarce.

Powrót na stronę główną