W kazaniu wygłoszonym w sanktuarium maryjnym w Gietrzwałdzie, szef Konferencji Episkopatu Polski abp Józef Michalik piętnował satanizm. Miało to maryjny wątek, ale ostatnio biskupi zrobili ze sprawy ,,Nergala’’ leitmotiv swych wystąpień do wiernych. Ale to nic w porównaniu z sugestią, by ,,Polska zatroszczyła o to, by zginęło getto katolickie’’.
W jednym zdaniu Michalik wyraża dwie insynuacje. Pierwsza, że w Polsce jest jakieś getto katolickie, czyli że dyskryminuje się katolików. Druga, że państwo polskie to dostrzega i toleruje. Cóż, żyjemy w dziwnym kraju.
Biskup przemyski widzi w nim spychanie katolików na margines, ja dostrzegam triumfalizm urzędowego Kościoła i jego powszechną obecność na wszystkich szczeblach życia społecznego, od prezydenta i premiera przystępującego do komunii po wójtów stojących obok księży podczas poświęcania obiektów użytku społecznego. Biskup piętnuje darcie Biblii przez rockmana – co i mnie się nie podobało, lecz respektuję korzystny dla niego wyrok sądu – ale milczy, kiedy wybucha sprawa profanacji w Jedwabnem i kiedy pan Braun szarga dobre imię abp. Życińskiego.
Mówienie o ,,getcie katolickim’’ podczas kampanii wyborczej oznacza wsparcie sił politycznych, reklamujących się jako obrońcy wartości i symboli chrześcijańskich. Przerabiamy to już od dawna, ale za każdym takim wystąpieniem mam poczucie surrealizmu. Czy arcybiskup Michalik naprawdę wierzy w to, co mówi? I czy wierzy w to, że – trawestuję słynne słowa pewnego posła PiS – ,,ciemny lud katolicki’’ to kupi?
Mam wrażenie, że jeśli już, to w Polsce owszem istnieje pewne getto – to w którym zamykają się ludzie Kościoła myślący kategoriami Michalika.