Krajowa Rada Radiofonii i Telewizji chce, by Radio Eska Rock zapłaciło 50 tys. zł za dowcipy Kuby Wojewódzkiego i Michała Figurskiego na temat koloru skóry rzecznika Generalnej Inspekcji Transportu Drogowego Alvina Gajadhura.
Nie wdając się w rozważania o sensowności i wysokości tej kary, przyznam, że cała ta historia przede wszystkim mnie dziwi. Zastanawiam się, jak to możliwe, że ludziom w środku Europy, nowoczesnym, inteligentnym, oblatanym ciągle jeszcze przychodzą do głowy żarty krążące wokół tego, że ktoś inaczej wygląda? Niby można tłumaczyć, że każdy od czasu do czasu palnie głupstwo, ale za dowcipkowanie z Alvina Gajadhura Figurski i Wojewódzki raz już zostali ukarani.
Najnowsza decyzja KRRiT dotyczy bowiem drugiej części ich krotochwilnych pogawędek, przeprowadzonej kilka miesięcy później. Przedstawiciele Eski Rock bronią swoich prezenterów powołując się na wolność słowa i satyryczny charakter audycji. Wolność słowa każdy rozumie na swoją miarę, a co do satyrycznego charakteru audycji… – ciekawa jestem kogo poza samymi autorami żartów one bawią?
Kilka miesięcy temu rozmawiałam z ludźmi, którzy wybrali na posła pochodzącego z Zambii Killiona Munyamę. Startował z okręgu pilskiego, który tworzą wsie i małe miasteczka. Ich mieszkańcy nie występują w telewizji, wielu nie skończyło studiów, niektórzy nigdy nie byli w Warszawie. W modnych wielkomiejskich knajpkach mówi się o nich „prowincja”. Chwilami czułam się zażenowana, pytając, dlaczego głosowali akurat na Munyamę. Głosują na niego od dawna, wcześniej wybierali go do samorządu, bo po prostu jest dobry. Że czarnoskóry? A co to w ogóle za sprawa? Ludzi spod Piły dowcipy z koloru skóry od dawna nie śmieszą.
W Warszawie niektórzy najwidoczniej ciągle jeszcze uważają, że są ogromnie zabawne. I komu tu bliżej do świata?