Opisał ten okres i tę wyjątkową historię w swojej książce pt. „Polityka i jej czasy”. Był wybitnym redaktorem, czyli tym, kto tworzył linię pisma, wymyślał je co tydzień, ale też autorem stałego felietonu na ostatniej jego stronie, który wszedł do klasyki gatunku. Bohater tych felietonów, czyli docent W, znalazł trwałe miejsce w pejzażu polskiego krajobrazu intelektualnego lat 70., na równi mądry i śmieszny, a zawsze obecny w ówczesnym myśleniu polskiego inteligenta.
Gdy nastała Solidarność, Michał Radgowski odszedł od pisma jak wielu innych kolegów, uznając, że czas Jego „Polityki” minął. Powrócił do niej już w latach 90. trochę dla zabawy, był naszym recenzentem kulinarnym, ale uczestniczył też w każdych właściwie uroczystościach jubileuszowych naszego tygodnika, zawsze bardzo pismu życzliwy i rozumiejący. Był za mądry i za wielki, żeby było inaczej.