Tygodnik POLITYKA opublikował drugi już ranking polskich uczelni opracowany przez zespół prof. Janusza Gila (POLITYKA 22). Niestety, prosty, oparty na jednym kryterium (wskaźniku Hirscha – h) ranking nie daje dobrej oceny naukowych osiągnięć polskich uczelni. (...) Proponowany ranking oparty jest na założeniu, że popularność danego artykułu jest miarą jego wartości naukowej. Nawet gdyby tak było, to należy sobie zdawać sprawę, że w wersji użytej przez prof. Gila i współpracowników h jest parametrem ekstensywnym i silnie zależy od liczby pracowników naukowych uczelni. Powoduje to, że mała uczelnia nie ma szans wygrania rankingu z dużą, nawet gdy średnia popularność ich prac jest większa. (...) Absurdem jest więc np. porównywanie małego Centrum Medycznego Kształcenia Podyplomowego (34 miejsce) z dużym Uniwersytetem Warszawskim, tym bardziej że UW nie może być alternatywą dla Centrum ani w dziedzinie badań naukowych, ani w nauczaniu. Przypomina to zastanawianie się, czy Jan Englert jest lepszym aktorem niż Jan Woleński filozofem.
Czy popularność danego artykułu naukowego jest zawsze miarą jego wartości naukowej? Oczywiście, że nie! W przypadku nauk przyrodniczych i ścisłych najpopularniejsze są publikacje, które nie są pracami naukowymi w ścisłym tego słowa znaczeniu. Najczęściej cytowane są bowiem artykuły przeglądowe, prace podsumowujące stan badań w danej dziedzinie wiedzy, a w przypadku medycyny także publikacje opisujące wyniki badań klinicznych prowadzonych równolegle w wielu szpitalach na całym świecie. (...)
Polscy klinicyści stosunkowo niedawno włączyli się do światowych badań klinicznych, ale dzięki temu zanotowali największy wzrost liczby cytowań z wszystkich grup zawodowych zajmujących się nauką.