System informatyczny, który miał usprawnić liczenie głosów, kosztował PKW 429 tys. zł, a nakładki do głosowania dla niewidomych wyborców 442 tys. zł. Historia pojawienia się nakładek Braille’a (łącznie 77 100 szt. – w każdej z ponad 27 tys. komisji) jest dość tajemnicza i zawiła. Nakładka jest wykonana ze sztywnego tworzywa i ma wycięte otwory, przez które stawia się na karcie znak x. Przy otworach, alfabetem Braille’a, podane są tylko numery pozycji kandydatów, więc niewidomy wyborca musi najpierw zapamiętać numer listy i pozycję osoby, na którą chce oddać głos. Zgodnie z Kodeksem wyborczym z 2011 r. pierwszy raz możliwość głosowania za pomocą takiej nakładki niewidomi mieli w ostatnich wyborach parlamentarnych. Jednak wtedy zamiar głosowania musieli zgłosić dwa tygodnie przed wyborami, mogli to zrobić „ustnie, pisemnie, faksem lub drogą elektroniczną”. Nakładkę można było dostać w pakiecie do głosowania korespondencyjnego (poprosiły o nią 43 osoby) lub zgłosić, żeby czekała w lokalu, o co w całym kraju zwróciło się 214 osób.
W sierpniu tego roku posłowie uchwalili nowelizację Kodeksu wyborczego i wykreślili z niego zapis o tym, że niewidomi muszą poprosić o tę nakładkę. Posłowie mieli świadomość, jakie to rodzi konsekwencje, na co wskazuje uzasadnienie projektu „skreślenie tego przepisu będzie skutkować tym, że w każdym lokalu w kraju powinny być dostępne nakładki”. O wysokich kosztach z tym związanych informował w październiku sejmową komisję regulaminową szef Krajowego Biura Wyborczego Krzysztof Czaplicki: „To są olbrzymie koszty.