Osoby czytające wydania polityki

„Polityka”. Największy tygodnik w Polsce.

Wiarygodność w czasach niepewności.

Subskrybuj z rabatem
Kraj

Andrzej Duda ogłosił skład swojej kancelarii. Kim są jego współpracownicy?

Slawomir Kaminski / Agencja Gazeta
Sadurska, Szczerski, Kwiatkowski, Łopiński, Kolarski, Surówka-Pasek, Ignaczak-Bandych – będą współpracować z zaprzysiężonym wczoraj prezydentem Andrzejem Dudą.
Małgorzata SadurskaGrażyna Myślińska/Forum Małgorzata Sadurska
Krzysztof SzczerskiKrystian Dobuszyński/Reporter Krzysztof Szczerski
Maciej ŁopińskiFacebook Maciej Łopiński
Wojciech KolarskiFacebook Wojciech Kolarski
Adam KwiatkowskiFacebook Adam Kwiatkowski
Paweł SolochFacebook Paweł Soloch

Nowych ministrów i doradców Andrzej Duda przedstawił opinii publicznej w południe, dzień po uroczystym zaprzysiężeniu na urząd prezydenta RP. „Wybrałem was, bo znamy się od lat. Przez lata obserwowałem waszą pracę z bardzo bliska” mówił prezydent do swoich nowo powołanych współpracowników.

Oto zatem skład jego drużyny:

Małgorzata Sadurska (rocznik 1975) – szefowa Kancelarii Prezydenta

Z wykształcenia prawnik, choć bez aplikacji. W 2004 r. bez powodzenia kandydowała do europarlamentu, od 2005 r. jest posłanką PiS. Znana z bezkompromisowych poglądów, ale znana jest z tego, że nie daje ponieść się emocjom. Działaczka Akcji Katolickiej, ulubienica mediów należących do imperium o. Tadeusza Rydzyka.

Sadurska jest też politycznie związana partyjnymi katolickimi konserwatystami – Andrzejem Jaworskim i Bartoszem Kownackim. Stworzyli Parlamentarny Zespół ds. Przeciwdziałania Ateizacji Polski, ale także Zespół Członków i Sympatyków Ruchu Światło-Życie i Rodzin Katolickich, Zespół Wspierania Dzieła Misyjnego, Zespół na rzecz Katolickiej Nauki Społecznej i wreszcie Zespół na rzecz Ochrony Życia i Rodziny. Uważają, że katolicy są w Polsce dyskryminowani, młodzież deprawowana, dzieci seksualizowane, Kościół atakowany i prześladowany, genderyzm groźny, a legalizacja związków homoseksualnych i adopcja przez nie dzieci to jeden z głównych celów tego rządu. I w przeciwieństwie do wielu innych zespołów parlamentarnych są bardzo aktywni, piszą listy, zajmują stanowiska, organizują konferencje w Sejmie, ale też w swoich okręgach wyborczych. Sadurska w jednej z parafii zorganizowała spotkanie pod hasłem „Gender – od tolerancji do totalitaryzmu”.

W Warszawie pierwszy zauważył ją i docenił Przemysław Gosiewski. Ówczesny wicepremier Gosiewski zaufał trzydziestoletniej posłance na tyle, że zaproponował jej stanowisko sekretarza stanu w KPRM. Wtedy też, w 2007 r., została wysłana na negocjacje z pielęgniarkami, które okupowały Kancelarię, wspierane przez prawie 3 tys. koleżanek w rozbitym przy Alejach Ujazdowskich białym miasteczku.

Adam Kwiatkowski (rocznik 1972) – szef gabinetu

Absolwent Wydziału Zarządzania Uniwersytetu Warszawskiego. Od 2011 r. poseł PiS. Zaczynał w samorządzie. W latach 1995–2006 był radnym dzielnicy Praga Południe, a w latach 2006–2011 radnym miasta stołecznego Warszawy.

Andrzej Duda dobrze go poznał, gdy pracował dla Lecha Kaczyńskiego. Kwiatkowski organizował wtedy krajowe podróże i spotkania prezydenta. Z prezydentem Dudą łączy go metryka – obaj mają po 43 lata – i polityczny epizod w Unii Wolności.

W swoim oficjalnym biogramie podaje, że jest jednym z bohaterów filmu i książki „Mgła” – nakręconej i spisanej po Katastrofie Smoleńskiej relacji współpracowników prezydenta Lecha Kaczyńskiego.

Był doradcą premiera Jarosława Kaczyńskiego do spraw funduszy Unii Europejskiej, wiceprezesem Wojewódzkiego Funduszu Ochrony Środowiska i Gospodarki Wodnej w Warszawie (2004–2006), Dyrektorem Departamentu Strategii, Rozwoju Regionalnego i Funduszy Strukturalnych w Urzędzie Marszałkowskim Województwa Mazowieckiego (2003).

Współpracuje z Akademią Leona Koźmińskiego, gdzie wykłada Przedsiębiorczość Społeczności Lokalnych. Jak pisze o sobie: „z zamiłowania jest narciarzem i podróżnikiem”.

Maciej Łopiński (rocznik 1947) – szef zespołu doradców

Prezesował zarządowi stowarzyszenia Ruch Społeczny im. Prezydenta Rzeczypospolitej Polskiej Lecha Kaczyńskiego, powołanym po katastrofie smoleńskiej. Wieloletni przyjaciel prezydenta Kaczyńskiego. Pełnił w jego kancelarii funkcję sekretarza stanu (odpowiadał za politykę medialną), potem szefa gabinetu. W lipcu 2010 r. podał się do dymisji. Został posłem na Sejm w 2011 r., został wówczas wiceprzewodniczącym Klubu Parlamentarnego PiS oraz wiceprzewodniczącym Sejmowej Komisji Kultury i Środków Przekazu.

Łopiński studiował filologię polską na Uniwersytecie Gdańskim, był nauczycielem, później dziennikarzem (publikował w pismach „Głos Wybrzeża”, „Czas” oraz w prasie emigracyjnej). Był aktywnym działaczem opozycji, doradzał „Solidarności”, prowadził pismo „Solidarność – Pismo Regionu Gdańskiego” i pełnił funkcję redaktora naczelnego „Tygodnika Gdańskiego”. Uczestniczył w strajkach w Stoczni Gdańskiej. Na znak protestu, gdy wprowadzono stan wojenny, wystąpił z PZPR.

Właściwie nie muszę nic mówić – stwierdził Andrzej Duda, przyznając, że Łopińskiego nie trzeba nawet przedstawiać.

Krzysztof Szczerski (rocznik 1973) – doradca ds. zagranicznych

Andrzej Duda publicznie nazwał go swoim przyjacielem. Choć podobno „w Krakowie wszyscy się znają”, to oni, krakusi z urodzenia, poznali się w Warszawie. A konkretnie w rządzie Jarosława Kaczyńskiego. Duda był wiceministrem w resorcie sprawiedliwości Zbigniewa Ziobry, a Szczerski zastępcą minister spraw zagranicznych Anny Fotygi. Łączy ich metryka (Duda – rocznik 1972 – jest od Szczerskiego o niecały rok starszy), Kraków, były wspólny znajomy Zbigniew Ziobro, kariera naukowa na UJ i wreszcie urodzenie w profesorskich krakowskich domach.

Poza działalnością w PiS miał krótki epizod w Koalicji Konserwatywnej Kazimierza Michała Ujazdowskiego, do której przystąpił niedługo po ukończeniu 20 lat.

Kaczyński poznał Szczerskiego na przełomie 2006 i 2005 r. przedstawił mu go ówczesny senator PiS prof. Ryszard Legutko. Szczerski pracował dla profesora już na studiach. Pomagał w Ośrodku Myśli Politycznej w Krakowie, w think tanku, w którym 10 lat temu w radzie programowej zasiadali: Henryk Woźniakowski (dyrektor generalny w URM za czasów Mazowieckiego, współzałożyciel UW i członek komitetu poparcia kandydata na prezydenta Bronisława Komorowskiego), o. Maciej Zięba i właśnie prof. Legutko.

Od początku 1998 r., już jako 25-latek, przez trzy lata był współpracownikiem KPRM – za czasów Jerzego Buzka. Przez rok był także doradcą minister zdrowia Franciszki Cegielskiej. Pomagał harmonizować polskie prawo z porządkiem prawnym UE. W 2009 r. startował w wyborach do Parlamentu Europejskiego. Przegrał, a na otarcie łez został doradcą strategicznym PiS w Brukseli. Pierwszy wyborczy sukces przyniosły mu wybory parlamentarne w 2011 r.

Mówi, że zawsze ciągnęło go do literatury i polityki. Jako 22-latek wydał zbiór opowiadań fantastycznych „Oswobodzenie Barografów”.

Głośnym echem odbił się przedrukowany przez „Gazetę Wyborczą” tekst Szczerskiego sprzed 10 lat pt. „Polska – republika wyznaniowa”, który ukazał się w kwartalniku „Pressje”, wydawanym przez konserwatywny Klub Jagielloński. Gazeta sugerowała, że to program polityczny Szczerskiego. On tłumaczy, że to było tylko ćwiczenie intelektualne, takie political fiction. Utrzymuje, że nie można brać dosłownie jego słów o tym, że: „w Polsce w sferze publicznej potrzebna jest dziś dyktatura Ewangelii”.

Mówi, że ani wtedy, ani dziś nie chciał, by Senat przekształcić w „reprezentację osób zaufania publicznego, w tym przedstawicieli Kościołów chrześcijańskich z dominującą reprezentacją Episkopatu Kościoła katolickiego”. Biorąc jednak pod uwagę, że Szczerski, zgodnie z linią Kościoła katolickiego uznał konwencję antyprzemocową za szkodliwą, a na palcu nosi srebrny różaniec, to temat tamtej publikacji może pokrywać się jednak z jego zapatrywaniami. Wypisane są one też na sztandarach Fundacji Dyplomacja i Polityka, którą współtworzy. Współpracują z nią ks. Dariusz Oko, ks. Waldemar Chrostowski, a także prof. Bogdan Chazan.

Wojciech Kolarski (rocznik 1972) – doradca ds. kultury

Radny PiS z Krakowa był przymierzany do funkcji szefa Kancelarii. Był szefem biura Andrzeja Dudy w czasach, gdy ten pełnił funkcję europosła. Ukończył filozofię i socjologię na Uniwersytecie Jagiellońskim, studiował też za granicą (European Studies na Sussex University), był stypendystą w rządzie Wielkiej Brytanii. A poza tym – harcerzem i wolontariuszem w Duszpasterstwie Osób Niepełnosprawnych i Ich Przyjaciół „Klika”.

Kolarski angażował się w liczne projekty edukacyjne, przewodził też Stowarzyszeniem im. Lecha Kaczyńskiego w Krakowie.

Paweł Soloch (rocznik 1962) – szef Biura Bezpieczeństwa Narodowego

Absolwent Instytutu Historii Uniwersytetu Warszawskiego, studiów podyplomowych w l’Institut de Hautes Études en Administration Publique (IDHEAP) w Lozannie oraz École Nationale d’Administration (ENA) w Paryżu.

Szef Instytutu Sobieskiego za rządów PiS, od 2005 do 2007 roku podsekretarz stanu w MSWiA i szef Obrony Cywilnej Kraju. Dobrze oceniany przez polityków niezwiązanych z PiS. Do 2010 r. przez trzy lata był doradcą szefa BBN (m,in. za czasów Aleksandra Szczygły). „Człowiek o rozległej wiedzy z zakresu obronności kraju i w pewnym sensie naukowej” – mówił o nim prezydent Duda, ogłaszając nominację na stanowisko szefa BBN.

Anna Surówka-Pasek – podsekretarz stanu w Kancelarii Prezydenta

Specjalistka z zakresu prawa konstytucyjnego i ustrojowego. Jest naukowcem z długim stażem pracy, szlify zdobywała na macierzystej uczelni Andrzeja Dudy – Uniwersytecie Jagiellońskim. Prezydent nazwał ją „koleżanką z sąsiedniej katedry”. Będzie głównym prawnikiem Kancelarii.

Wysoko ceniona przez studentów.

Grażyna Ignaczak-Bandych (rocznik 1963) – dyrektor generalna Kancelarii Prezydenta

Ukończyła filologię polską oraz studia podyplomowe w PAN i na UW w zakresie samorządu terytorialnego i kontroli. Wykładowca na Uniwersytecie im. Kard. Stefana Wyszyńskiego w Warszawie. W latach 2002–2006 radna Warszawy, przewodnicząca komisji edukacji. Od 2001 r. pracowała w Ministerstwie Kultury i Dziedzictwa Narodowego (jako dyrektor Departamentu Mecenatu w Ministerstwie, następnie zastępca dyrektora Departamentu Ekonomicznego). W latach 2005–2007 dyrektor generalny Ministerstwa Kultury i Dziedzictwa Narodowego, a od 2007 r. dyrektor generalny Naczelnej Dyrekcji Archiwów Państwowych.

Reklama
Reklama

Ta strona do poprawnego działania wymaga włączenia mechanizmu "ciasteczek" w przeglądarce.

Powrót na stronę główną