Natura podgrzała polityczne mózgi i mocno się zagotowały. Właściwie nawet trudno ułożyć ranking, gdzie bardziej – na prawo czy na lewo? W ramach dowartościowania tych, którym najtrudniej, zacznę od lewicy, cierpiącej na brak społecznego zainteresowania. Ogłoszono sukces: lewica się zjednoczyła, podzieliła miejsca na listach wyborczych, zwłaszcza zaś tak bardzo upragnione jedynki, pierwsze miejsca na listach wyborczych.
Nie byłoby nic nadzwyczajnego w takim zdarzeniu, jak zarejestrowanie w PKW komitetu wyborczego Zjednoczona Lewica, gdyby nie to, że jako pierwsza zarejestrowała się zupełnie inna Zjednoczona Lewica. Taka, o której wcześniej nikt nie słyszał. O całe trzy godziny wyprzedziła ona Zjednoczoną Lewicę Leszka Millera i Janusza Palikota z dodatkami. Miller z Palikotem muszą więc szukać nowej nazwy, choć dotychczasową już jako tako oswoili. Nowa Zjednoczona Lewica to SDPL wraz z Wolnością i Równością oraz różnymi, nieznanymi szerzej przyległościami. Te partyjne byty (mimo że trafniej byłoby powiedzieć niebyty) są obdarzone niezłą polityczną pamięcią. Pamiętają na przykład, że takie numery robił kiedyś poseł Adam Słomka z Konfederacji Polski Niepodległej, potem z wielu innych partii. Tworzył jakiś komitet, rejestrował, zajmował domenę i czekał, co z tego wyniknie. Aż sam znalazł się na kompletnym politycznym marginesie, ale gdy zaczyna się jakieś polityczne poruszenie, znów się pojawia. W okolicach Kukiza też był. Mało kto go jednak rozpoznaje.
Tak więc na początek rejestracji komitetów znów mamy dwie listy lewicy nie do końca zjednoczonej, oczywiście z powodu jedynek, bo to one stały się zarzewiem buntu. Nie może być tak, że Palikot z Millerem się podzielą, a resztę lewicowego towarzystwa zostawią na lodzie, a raczej na gorącej plaży.