Rzeczywiście wspólnota powstała: nikt nie ma wątpliwości, że prezydent jest przedstawicielem interesów jednej partii, aktywnie uczestniczy w jej kampanii wyborczej, narzuca główne tematy tej kampanii, a całe to gadanie o prezydencie wszystkich Polaków większego sensu nie ma. Ta wspólnota ocen sięga od prawa do lewa i trudno, nawet po bardzo prawej stronie, znaleźć kogoś, kto powie, że oto prezydent zachował się niezależnie, zważył jakieś argumenty, skonsultował się z ekspertami.
Poza panią wiceprezes Szydło oczywiście, która przyprowadziła mu karną grupkę złożoną z tradycyjnie niezawodnych państwa Elbanowskich, dowodzących uparcie, że polskie dzieci nie nadążają w rozwoju za równolatkami w innych krajach i muszą później chodzić do szkoły, nieznanych dwóch leśników oraz Piotra Dudy, przewodniczącego Solidarności. Nie przyprowadziła ich zresztą na żadne konsultacje, ale by podyktować, co prezydent ma powiedzieć. Być może w tej sytuacji pewien dyskomfort odczuł nawet Piotr Duda, który natychmiast publicznie wyjaśnił, że pomysł referendum w dniu wyborów parlamentarnych jest jego, a nie pana prezydenta, czym jakoś próbował zaznaczyć swoją autonomię.
W każdym razie prezydent Duda słowo w słowo powtórzył to, co wcześniej publicznie zapowiedziano i w telewizyjnym wystąpieniu, nie wiedzieć czemu zwanym „orędziem”, nawet nie silił się na bardziej rozwiniętą argumentację. Wykonał, co miał wykonać. A przecież jeszcze niedawno prezydent i jego ludzie zapewniali, że w sprawie wieku emerytalnego projekt ustawy jest już gotowy, wymaga jedynie szlifowania, aby mógł zostać przesłany do Sejmu.