Skala zwycięstwa PiS nie ma precedensu w naszej 25-letniej demokracji – samodzielna większość parlamentarna, większość w Senacie, do tego własny prezydent. Jarosław Kaczyński, główny autor tego sukcesu, staje się faktycznym Naczelnikiem Państwa, ma wszystkie instrumenty polityczne, aby narzucić państwu swoją wolę. Gratulujemy, ale się nie cieszymy.
W obozie zwycięzców, po 7 latach chudych i smętnych, zapanował zrozumiały entuzjazm, choć triumf PiS ma swoje limity: większość parlamentarna jest nieznaczna; nie udało się zdobyć, nawet w układzie z możliwymi koalicjantami, większości konstytucyjnej; ugrupowania nie-PiS zebrały razem ponad 60 proc. oddanych głosów, a „miażdżąca” przewaga PiS, dająca mu według obowiązującej metody przeliczania głosów na mandaty pełnię władzy w kraju, oznacza, że na tę partię oddało głos ledwie 20 proc. ogółu wyborców (czyli 80 proc. nie oddało). Nie chodzi o arytmetyczne triki, którymi można osłabiać wymowę każdego demokratycznego głosowania, ale jednak o pewne powściągnięcie, choćby za parę dni, euforycznego poczucia, że oto Naród powierzył los Polaków w ręce najgodniejszych. PiS ma skłonność do mistycznego traktowania swojej misji i wreszcie pora byłaby się z tego otrząsnąć. Już po wyborze Andrzeja Dudy na prezydenta sięgano po metafizyczne i liturgiczne skojarzenia, więc teraz proponuję zauważyć, że wybory odbyły się w dniu „końca czasu letniego”, cofania zegarów i w dodatku w symboliczną rocznicę bolszewickiej rewolucji październikowej.
Cóż, zdarzyło się tyle, że wolą nieco ponad 1/3 głosujących partia otrzymała na 4 lata mandat do zarządzania państwem. I będzie ponosić pełną odpowiedzialność, nie tyle wobec Boga i Historii, ile wobec wszystkich mieszkańców „tego kraju”, także tej większości, która PiS nie poparła.