Serial pod hasłem „Jak pomóc spłacającym kredyty hipoteczne we franku?” dorobił się kolejnego odcinka, jakim była prezydencka propozycja „kursu sprawiedliwego”. Będzie on wyliczany indywidualnie dla każdego kredytobiorcy. Oczywiście pod warunkiem, że projekt przetrwa prace parlamentarne, a do tego jeszcze daleko. Na razie nie wiadomo, ile takie przewalutowanie miałoby kosztować banki ani ilu klientów byłoby zainteresowanych prezydencko-rządową ofertą. „Kurs sprawiedliwy” byłby bowiem niezmienny aż do końca spłacania kredytu, nawet jeśli kiedyś złoty znacząco by się umocnił.
Tymczasem problem tych kredytów na pewno nie jest największym kłopotem naszej gospodarki. Frankowicze z pewnością mają powody do narzekań, ale zdecydowana większość z nich reguluje comiesięczne raty bez opóźnień. Co zmieniło się pod tym względem przez ostatni rok od styczniowej eksplozji kursu franka? Mniej niż można by przypuszczać. Według statystyk NBP w styczniu 2015 r. banki klasyfikowały dokładnie 3,1 proc. wszystkich frankowych kredytów hipotecznych jako „należności z utratą wartości”.
Chodzi w tym przypadku o kredyty tak opóźnione w spłacie, że bank zakłada, że nie zdoła już odzyskać całej pożyczonej kwoty. Tymczasem według najświeższych dostępnych danych z listopada 2015 r. wartość „popsutych” kredytów frankowych to dokładnie 3,42 proc. wszystkich aktualnie spłacanych. Różnica jest zatem niewielka. Oczywiście trzeba wziąć pod uwagę, że gdy bank wypowiada umowę z powodu opóźnień, to jednocześnie przewalutowuje taki kredyt na złote, więc znika on ze statystyk frankowych. To jednak wciąż rzadkie przypadki.
Z drugiej strony nawet bez szoków kursowych odsetek zagrożonych niespłacalnością kredytów frankowych i tak mógłby rosnąć, bo są one coraz starsze, więc zwiększa się prawdopodobieństwo kłopotów losowych kredytobiorców (np.