Pamiętamy, jak ówczesna opozycja drwiła z Ewy Kopacz, kiedy ta po objęciu stanowiska premiera na rządowe posady sekretarzy stanu mianowała kilka „psiapsiółek”, swoich koleżanek z sejmowych ław. Liczba posłów i senatorów z koalicji PO-PSL zasiadających zarazem na rządowych posadach (ministrów i sekretarzy stanu) wzrosła wtedy do 30. Był to tylko przedsmak polityki kadrowej prowadzonej przez Beatę Szydło, oczywiście zakładając, że obecna premier ma na nią wpływ. Na rządowych posadach zasiada dziś 40 posłów i senatorów PiS (18 ministrów i 22 sekretarzy stanu). W kierownictwie resortów kultury i rolnictwa zasiada już po trzech posłów!
Nie bardzo wiadomo, czemu ma służyć aż takie wzajemne przenikanie się władzy ustawodawczej z wykonawczą. Liczne awanse parlamentarzystów PiS na rządowe posady mogą świadczyć o krótkiej kadrowej ławce tej partii. Zamiana pokoju w sejmowym hotelu na resortowy gabinet z sekretarką i służbowym kierowcą jest zapewne nagrodą dla partyjnych działaczy złaknionych realnej władzy po ośmiu latach wysiadywania w ławach opozycji. Politycy wybrani do parlamentu mogą się sprawdzić w rządzeniu. Poza pensją na rządowej posadzie, nadal przysługuje im dieta parlamentarna w wysokości prawie 2,5 tys. zł. „Rządowy” poseł ma też prawo do ryczałtu na prowadzone w terenie biura poselskie (miesięcznie 12 150 zł), choć przy rządowych obowiązkach jego tam obecność i kontakt z wyborcami stają się problematyczne. Duża liczba „rządowych” posłów komplikuje pracę samego Sejmu. Wystarczy, że na głosowanie nie stawi się pięciu „rządowych” posłów, a już może je wygrać opozycja. Dlatego ważniejsze debaty i głosowania odbywają się w godzinach wieczornych i nocnych, kiedy po zakończeniu pracy w ministerstwach w sejmowych ławach zasiądą ministrowie i sekretarze stanu z PiS.