Martwimy się, i słusznie, losem uchodźców z Bliskiego Wschodu. Jest to problem tragiczny i przejawia się nie tylko niepoliczalnym tłumem żebrzącym o wstęp do Europy, ale także kilkudziesięcioma, a może już setkami tysięcy kobiet, mężczyzn i dzieci, których trupy zjadają śródziemnomorskie ryby. A przecież nie byłoby tak bez opartej na celowo kłamliwych raportach, popieranej również przez Polskę, interwencji amerykańskiej w Iraku (jeden Jacques Chirac odmówił udziału w awanturze i uznawany jest dzisiaj za najlepszego prezydenta Francji – przed de Gaulle’em!). Potem jednak Zachód, z pełnym tym razem udziałem Sarkozy’ego, a za chwilę Hollande’a, zaczął wspierać ruchy odśrodkowe w Libii czy Syrii. Oczywiście Saddam Husajn, Kadafi czy Assad to nie są postacie z naszej bajki. Co jednak lepsze? Brutalna nawet i bezlitosna dyktatura czy wojna domowa, terroryzm i przerażający exodus? Wszystko to można było z łatwością przewidzieć. Sam tego chciałeś, Grzegorzu Dyndało. Ale gdzie tam – gdziekolwiek spojrzeć, same miedziane czoła, nikt za nic nie czuje się odpowiedzialny. Czołowy instygator interwencji w Libii, hochsztapler zwany w Paryżu „filozofem” Bernard-Henri Levi już zajmuje się czym innym – otwiera wystawy sztuki, tłumaczy, jak się należy, że we Francji nie ma antysemityzmu, a islam to taka sama religia jak wszystkie inne.
Jest tu jednak pewien problem. Owszem, nie można wrzucać wszystkich mahometan do jednego kotła. Są postępowi i otwarci imamowie, są środowiska muzułmańskie skutecznie zintegrowane z kulturą europejską, niemniej jednak od z górą 30 lat krwawe zamachy terrorystyczne są dziełem wyznawców proroka. Mówi się wtedy o „ortodoksach”, „fundamentalistach”.