Warszawski sąd rejonowy poprosił o opinię biegłych, czy gen. Zbigniew Ścibor-Rylski, któremu Instytut Pamięci Narodowej zarzuca tzw. kłamstwo lustracyjne, jest w stanie stawać przed wymiarem sprawiedliwości.
Obrona przekonuje, że liczący 99 lat uczestnik kampanii wrześniowej, akowskiej konspiracji, a wreszcie powstania warszawskiego (a także dwukrotny kawaler Virtuti Militari), niemal nie słyszy, cierpi na problemy neurologiczne i nie może chodzić.
Wprawdzie już z punktu widzenia doświadczenia życiowego i zdrowego rozsądku (by już nie wspominać o względach humanitarnych) sprawa wydaje się oczywista, więc posunięcie sądu może wydawać się asekuranckie. Z proceduralnego punktu widzenia jest jednak uzasadnione. Także wobec faktu, że oskarżycielem w sprawie jest instytucja pokroju IPN, bo jeśli sąd nie zasięgnąłby zdania biegłych, mógłby liczyć się z apelacją Instytutu.
Teraz prokurator miał łaskawie zapowiedzieć, że jeśli lekarze potwierdzą, iż generał nie jest w stanie brać udziału w rozprawach, to nie będzie sprzeciwiał się zawieszeniu postępowania.
Pytanie jednak, dlaczego śledczy IPN wcześniej nie doszli do wniosku, że proces nie ma sensu. Już to zważywszy na wiek człowieka, którego oskarżają, i – co ważniejsze – na materię sprawy. Jak bowiem zamierzali wykazać sądowi w sposób niebudzący żadnych wątpliwości – a to wszak warunek ewentualnego skazania w procesie lustracyjnym – że ów weteran AK tuż po wojnie podjął współpracę z komunistyczną bezpieką? Mogli oprzeć się jedynie na dokumentach sporządzonych przez jej funkcjonariuszy, niekoniecznie przecież wiarygodnych. Równocześnie nie sposób było raczej obalić linii obrony generała, który twierdził, że z Urzędem Bezpieczeństwa kontaktował się na polecenie przełożonych z podziemia – wszak potencjalni świadkowie już nie żyją.
Może to tylko potwierdzać sugestie, że za postawieniem Ścibora-Rylskiego (który lustracji podlegał jako członek kapituły Orderu Virtuti Militari) przed sądem stała zwykła niechęć czy po prostu zemsta. Polityczna.
Otóż generał jako prezes Związku Powstańców Warszawskich publicznie protestował przeciwko zawłaszczaniu tradycji powstania przez PiS i inną narodową prawicę oraz sprzeciwiał się zakłócaniu przez jej sympatyków uroczystości rocznicowych na Powązkach (m.in. wygwizdywaniu Władysława Bartoszewskiego).
Ideologiczna zapiekłość kolejny raz wygrała w IPN z rozumem (by znowu nie wspominać o względach humanitarnych).