Polityka zagraniczna nigdy nie była mocną stroną PiS. Partia ta ma zbiór gotowych haseł i zaklęć, które stosuje w różnych sytuacjach. Przywódcy PiS nie rozumieją i nie chcą rozumieć tajników polityki zagranicznej. Ich celem jest tradycyjnie pojmowana suwerenność, nieuwzględniająca złożoności takiego organizmu jak Unia, do którego państwa przystąpiły przecież dobrowolnie. Pozwala to nie liczyć się z sąsiadami, instytucjami i zobowiązaniami wobec innych krajów. Najważniejsze są cele krajowe i im podporządkowane są sprawy zagraniczne. Tak też ostatnio PiS postanowił wykorzystać sprawy europejskie. Zakończyło się to porażką, która może wywołać efekt groźnej dla tej partii kuli śniegowej.
Od pewnego czasu PiS zaczął się rozglądać za świeżymi pomysłami, poszukiwać nowych źródeł poparcia, które miały zatrzymać spadające notowania w sondażach. Obniżenie wieku emerytalnego i 500+ przestało przynosić oczekiwane efekty, od początku zresztą rządzący politycy demonstrowali rozczarowanie, że nie dostali powyborczej sondażowej premii, a pieniędzy w budżecie już zaczyna brakować. Konflikty wokół Trybunału Konstytucyjnego, zmiany w edukacji, sądownictwie, wojsku czy w samorządach budzą coraz większe zniecierpliwienie i opór społeczny. Nie pomagają też nasilające się konflikty wewnątrz obozu rządzącego.
Elektorat PiS łączą przede wszystkim kwestie światopoglądowe, stosunek do roli Kościoła, aborcji i udziału państwa w gospodarce. Spełnianie oczekiwań twardego elektoratu w tych kwestiach idzie wolno i opornie. Projekt antyaborcyjny przepadł, a nacjonalizacja i etatyzacja toczy się, ale wolno. Dla wzmocnienia wizerunku PiS i rządu postanowiono więc sięgnąć szerzej po jeszcze jeden rodzaj kapitału, który pozostał w odwodzie – eurosceptycyzm swojego twardego elektoratu.