PiS jechał sobie wczoraj walcem po Sądzie Najwyższym, co było bulwersujące, ale spodziewane. Zaskakujące były dwa wydarzenia: ruch prezydenta i atak furii Jarosława Kaczyńskiego. I nad ich konsekwencjami warto się dziś na chłodno zastanowić.
Przyznaję, dałem się w pierwszej chwili zwieść prezydentowi, wishful thinking wzięło górę nad rozumem i pomyślałem, że Andrzej Duda naprawdę ujął się za likwidowanym sądem.
Ale tak na serio to dla sądów nie zmieniło się wiele. Dla trójpodziału władzy jest w gruncie rzeczy obojętne, czy Duda będzie w PiS dziesiąty czy trzeci po prezesie. Istota pisowskiej rewolucji w sądach – czystka personalna w KRS, w Sądzie Najwyższym i na stanowiskach funkcyjnych w sądach powszechnych oraz osłabienie władzy sądowniczej względem wykonawczej i ustawodawczej – nie została naruszona.
Poprawki prezydenta polegają na poprzesuwaniu akcentów i służą pokazaniu wszystkim w PiS, że Duda może rozmawiać z Kaczyńskim jak równy z równym, a nie jak Adrian z prezesem. Dopiero weto prezydenta zmieniłoby ten stan rzeczy, a na to się chyba jednak nie zanosi.
Wybuch Kaczyńskiego: prezent dla opozycji
Oczywiście, z politycznego punktu widzenia inicjatywy Dudy nie można lekceważyć. Prezydent porusza się – w optyce Kaczyńskiego – na granicy zdrady; nie dość, że zaskoczył PiS, to jeszcze flirtuje z Pawłem Kukizem i śmie szantażować partię rządzącą. Ale, powtórzę, jeśli prezydent podpisze komplet ustaw sądowniczych, to wojny Pałacu z Nowogrodzką nie będzie.