Po obaleniu i zabiciu Ławrientija Berii subskrybentom Wielkiej Encyklopedii Radzieckiej rozesłano wkładkę, która miała być wklejona w miejsce hasła „Beria”, zawierającą informacje o Vitusie Jonassenie Beringu oraz cieśninie i morzu jego imienia.
Podobna rzecz zdarzyła się z początkiem 1967 r. odbiorcom polskiej Wielkiej Encyklopedii Powszechnej PWN. Chodziło tym razem o hasło: „Obozy koncentracyjne hitlerowskie” (po zmianie skróconym na „Obozy hitlerowskie”). W czym się rzecz zasadzała? Otóż w wersji pierwotnej autorzy przyjęli, powszechny skądinąd w Europie, podział na „obozy koncentracyjne” i „obozy zagłady”. Różnica między nimi polegała w największym uproszczeniu na tym, iż obozy koncentracyjne były w teoretycznym przeznaczeniu obozami pracy, gdzie jednak: „Wskutek bardzo ciężkich warunków bytowych: głodu, pracy ponad siły i nieludzkiego traktowania, większość więźniów po kilku miesiącach ginęła »śmiercią naturalną«. Praca, która wg propagandy hitlerowskiej miała być środkiem wychowawczym, była od początku istnienia obozów środkiem fiz. udręki i bestialskiego traktowania, a w czasie wojny stała się ponadto środkiem masowego wyniszczania”.
Natomiast obozy zagłady „w nomenklaturze hitlerowskiej zwane obozami specjalnymi (Sonderlager), a nieoficjalnie przez samych hitlerowców – Vernichtungslager, czyli obozami zagłady, nie miały charakteru obozu i stanowiły odrębne ogniwo w systemie hitlerowskiej polityki eksterminacyjnej. Obozy zagłady były ośrodkami, których jedynym zadaniem było masowe uśmiercanie ludzi; istniały one tylko na ziemiach okupowanej Polski; przeznaczone były do masowego mordowania Żydów z całej Europy”. Konkretnie obozów zagłady było sześć: Brzezinka (bez Oświęcimia I), Majdanek, Chełmno nad Nerem, Bełżec, Sobibór i Treblinka.