Zapraszamy na spektakl "Oniegin" w reżyserii Mariusza Trelińskiego i pod batutą Valerego Gergieva. Ten ostatni przyjeżdża do Polski tylko raz (pektakl 6 stycznia).
Jak zdobyć bilety? Szczegóły na muzycznym blogu Doroty Szwarcman.
***
Valery Gergiev - najsłynniejszy dziś rosyjski dyrygent. Od dwudziestu dwóch lat kieruje Teatrem Maryjskim w Sankt Petersburgu. Dyryguje w operze, na estradzie koncertowej, kieruje prestiżowymi instytucjami kultury. Od ponad dwunastu lat jest pierwszym dyrygentem gościnnym Metropolitan Opera w Nowym Jorku, a od trzech lat - głownym dyrygentem Londyńskiej Orkiestry Symfonicznej, najlepszej w Anglii. Do 2008 roku przez trzynaście lat szefował orkiestrze Filharmonii w Rotterdamie.
ONIEGIN
Piotr Czajkowski
Sceny liryczne w trzech aktach i siedmiu obrazach
Libretto: Piotr Czajkowski, Konstantin Szyłowski wg Aleksandra Puszkina
Prapremiera: Teatr Mały, Moskwa, 29 marca 1879
Premiera polska: Teatr Wielki, Warszawa, 4 maja 1899
Premiera obecnej inscenizacji: 5 kwietnia 2002
Oryginalna wersja językowa z polskimi napisami
Czas trwania: 3 godz. 15 min.
Dyrygent: Valery Gergiev (6 stycznia 2010), Evgeny Volynski
Reżyseria: Mariusz Treliński
Scenografia: Boris Kudlička
Kostiumy: Joanna Klimas
Choreografia: Emil Wesołowski
Przygotowanie chóru: Bogdan Gola
Światła: Felice Ross
Soliści, Chór, Orkiestra Opery Narodowej, Polski Balet Narodowy
Mimowie i modelki
obsada:
Łarina - Katarzyna Suska
Tatjana - Irina Mataeva
Olga - Małgorzata Pańko
Filippiewna, niania - Krystyna Szostek-Radkowa
Eugeniusz Oniegin - Artur Ruciński
Leński - Sergei Skorokhodow
Książę Griemin - Sergei Alexashkin
Rotmistrz - Czesław Gałka
Zariecki - Robert Dymowski
Triquet - Krzysztof Szmyt
Guillot - Piotr Nowakowski
O*** - Jan Peszek
Dyrygent - Valery Gergiev
Przez pomost między pierwszym rzędem widowni i kanałem orkiestrowym przechodzi na biało ubrana postać. Być może to stary Oniegin, w nieskończoność rozpamiętujący swoje życie, zjawa zamknięta we własnej przeszłości. Kroczy wolno i z wysiłkiem, jakby każdy ruch sprawiał zesztywniałemu ciału trudność. Wreszcie tajemniczy O*** podnosi leżące na drodze jabłko, otwierając tym samym przestrzeń zdarzeń. Słychać pierwsze dźwięki muzyki. „Dramat to liryczny – pisał Bohdan Pociej – rozgrywany muzyką przejmująco piękną, nadzwyczajnie czułą i sugestywnie wymowną. Muzyką, której każda fraza wibruje życiem uczuć”. Muzyką, której dramatyzm i melancholia dzięki scenicznym obrazom Trelińskiego i Kudlički zyskują uniwersalną przestrzeń – wbrew pozorom bardzo rosyjską.