1. Niech żyje wojna!!!
Paweł Demirski, reż. Monika Strzępka, Teatr im. Jerzego Szaniawskiego w Wałbrzychu. Najgoręcej dyskutowany i najgęściej nagradzany spektakl roku (choć premierę miał w ostatnich dniach poprzedniego). „Czterej pancerni i pies” kontra powstanie warszawskie, chłopski system wartości versus inteligenckie imponderabilia, kobiece przeciw męskiemu. Polska to nie monolit. Niech żyje wojna!
Więcej >>
2. Był sobie Andrzej Andrzej Andrzej i Andrzej
Paweł Demirski, reż. Monika Strzępka, Teatr im. Jerzego Szaniawskiego w Wałbrzychu. Bezkompromisowa krytyka elit III RP, które kulturę zamieniły w niekończący się wesoły i milusi serial dla mas – reklamę kapitalizmu i konsumpcjonizmu.
Recenzja spektaklu >>
3. Persona. Ciało Simone
Autorski spektakl Krystiana Lupy, Teatr Dramatyczny w Warszawie. Fascynująca jak sam proces relacja z zalęgania się w aktorze postaci, którą ma zagrać. Jednocześnie wnikliwy i niesamowicie śmieszny (auto)portret współczesnego teatru.
Recenzja spektaklu >>
4. Nasza klasa
Tadeusz Słobodzianek, reż. Ondrej Spišák, Teatr Na Woli w Warszawie. Napisana na podstawie prawdziwych losów mieszkańców Jedwabnego, uczniów jednej klasy, opowieść o stosunkach polsko-żydowskich na przestrzeni XX w. Skromny, pozbawiony sentymentalizmu spektakl, który ogląda się ze ściśniętym gardłem.
Recenzja spektaklu >>
5. Koniec
Na podstawie „Nickel Stuff” Bernarda-Marie Koltèsa, „Procesu” i „Myśliwego Grakchusa” Franza Kafki oraz „Elisabeth Costello” J.M. Coetzee’go, reż. Krzysztof Warlikowski, Nowy Teatr w Warszawie. 48-letni reżyser robi rachunek sumienia. Imponujące i poruszające.
Recenzja spektaklu >>
6. Klub polski
Paweł Miśkiewicz i Dorota Sajewska, reż. Paweł Miśkiewicz, Teatr Dramatyczny w Warszawie. Nędza, alkoholizm i choroby weneryczne, przebiegłość i naiwność, żarliwa wiara i mistycyzm, patriotyzm i wielka poezja. O polskim romantyzmie nie na kolanach.
Recenzja spektaklu >>
7. Słowacki. 5 dramatów
Rekonstrukcja Juliusza Słowackiego, reż. Paweł Wodziński, Teatr Polski w Bydgoszczy. Pomiędzy byciem kolonizatorem i byciem kolonizowanym, czyli wieszcz w roli przewodnika po meandrach tworzenia się polskiej tożsamości narodowej.
Recenzja spektaklu >>
8. Utopia będzie zaraz
Teksty Pawła Demirskiego, piosenki z lat 80. i „Księga narodu polskiego” Mickiewicza, reż. Michał Zadara, Stary Teatr w Krakowie. Ironiczny autoportret 30-latków, pierwszego pokolenia dojrzewającego w wolnej Polsce. Bez przeciwnika, buntu i utopii. Jak żyć?
Recenzja spektaklu >>
9. Odyseja Homera
Reż. Krzysztof Garbaczewski, Teatr im. Jana Kochanowskiego w Opolu. Odysowi powrót do domu zajął dekadę, jego synowi dotarcie do siebie zajmie całe życie, a szanse na sukces są marne. O rozbitej, zapośredniczonej i skłamanej tożsamości współczesnego człowieka.
10. Kazimierz i Karolina Ödöna von Horvátha
Reż. Jan Klata, Teatr Polski we Wrocławiu. Diagnoza kapitalizmu w wersji Klaty nie powala oryginalnością, za to scena wojny polsko-polskiej z udziałem naszych narodowych zombie zdecydowanie tak.
Recenzja spektaklu >>