1. James Schuyler, Co na kolację?, przeł. Marcin Szuster, W.A.B.; James Schuyler, Trzy poematy, przeł. Marcin Sendecki, Andrzej Sosnowski, Bohdan Zadura, Biuro Literackie. Odkryciem tego roku były przekłady nieznanego dotychczas szerzej w Polsce poety i pisarza, którego nazwano „najpilniej strzeżoną tajemnicą amerykańskiej poezji”. Dostaliśmy jego arcydzieło „Trzy poematy” i świetną powieść „Co na kolację?”. Obie te książki wspaniale się uzupełniają.
2. Roberto Bolańo, 2666, przeł. Katarzyna Okrasko i Jan W. Rajter, Muza. Ta otoczona legendą książka ukazała się rok po śmierci autora w 2004 r. Stworzył powieść totalną, wielką pod każdym względem, obejmującą cały XX w. Powieść o złu, ale przede wszystkim o samej literaturze.
3. James Joyce, Finneganów tren, przeł. Krzysztof Bartnicki, Ha!art. Brawurowy i odważny przekład jednego z najtrudniejszych utworów literackich na świecie. Całość wydana jest zgodnie z sugestiami Joyce’a i w takiej samej objętości jak oryginał.
4. Miron Białoszewski, Tajny dziennik, Znak. Dziennik, który mógł być wydany dopiero kilkadziesiąt lat po śmierci poety. Białoszewski rzeczywiście dopuszcza czytelnika bardzo blisko. Pokazuje dopiero tutaj, jak się stał tym, kim był.
5. Beata Chomątowska, Stacja Muranów, Czarne. Reporterska opowieść o warszawskiej dzielnicy, którą zbudowano na gruzach getta. Miejsce, w którym nie ma żadnych śladów przeszłości, Chomątowska ogląda oczami architektów, badaczy, mieszkańców nowych i dawnych, turystów.
6. Andrzej Stasiuk, Grochów, Czarne. Piękny zbiór opowiadań o śmierci, a właściwie o intensywności świata w obliczu śmierci. Stasiuk opisuje ten niesłychany moment życia, kiedy myślimy, że „jesteśmy bohaterami powieści, która nigdy się nie skończy”.
7. Susan Sontag, Odrodzona. Dzienniki 1947–1963, przeł. Dariusz Żukowski, Karakter. Pierwszy tom dziennika pokazuje wielką, młodzieńczą żądzę wiedzy i doznań zmysłowych. Seksualność i twórczość według Sontag się uzupełniają.
8. Szczepan Twardoch, Morfina, Wydawnictwo Literackie. Świetnie oddane realia początku wojny, wciągająca historia i bardzo dobrze opowiedziana. Dawno nie mieliśmy takiej powieści, która by jednocześnie skłaniała do rozmów o pułapkach tożsamości i polskości.
9. Oksana Zabużko, Muzeum porzuconych sekretów, przeł. Katarzyna Kotyńska, W.A.B. Jedna z najważniejszych powieści Europy Wschodniej po 1989 r. Zabużko przeprowadza rozrachunek z ukraińską przeszłością i teraźniejszością, jakiego nie było w ukraińskiej literaturze.
10. Justyna Bargielska, Bach for my baby, Biuro Literackie. Zbiór wspaniałych wierszy o miłości niemożliwej. Czasem ironicznych, brutalnych w obnażaniu prawdy, ale przede wszystkim tak sugestywnych, że całe wersy zapadają w pamięć.