Sztuka „Oczyszczeni” Sarah Kane, którą wraz z dwoma innymi dramatami angielskiej autorki Johan Simons pokaże za kilka dni we Wrocławiu, rozgrywa się na placu zabaw. Fakt, że górna część scenografii – białe lampiony – wisi zarówno nad sceną, jak i widownią, a oba miejsca są rzęsiście oświetlone, rodzi podejrzenie, że wszyscy na nim dorastaliśmy. I nasze zabawy w doktora czy w wojnę wcale nie były mniej okrutne niż zabawy bohaterów przedstawienia, którzy naśladując odgłos piły łańcuchowej, obcinają kolegom kończyny.
Krzysztof Warlikowski, który dramat Kane wystawił w 2002 r., zobaczył w nim poemat o miłości wystawianej na próby, trudnej, ale zwycięskiej. Simons w późniejszej o dekadę inscenizacji tym samym tekstem opowiedział o mechanizmach przemocy, napędzanych przez wiedzę, żądzę władzy oraz mieszankę kompleksów i strachu. W roli głównego oprawcy obsadził dziewczynkę: niezbyt ładną, niezbyt lubianą, ale za to całkiem inteligentną. W scenach znęcania się nad kolegami to ona wygląda na najbardziej pokrzywdzoną, a analiza przemocy w wydaniu Simonsa jest prawdziwym majstersztykiem. Co nie dziwi, bo temat władzy i przemocy jest głównym wątkiem jego twórczości, rozwijanym i analizowanym na rozmaitych poziomach od 40 lat, na scenach holenderskich, belgijskich i niemieckich. Reżyser nie ma najlepszego zdania o ludzkości, genetycznie skażonej okrucieństwem: – Dlatego właśnie bohaterami „Oczyszczonych” Sarah Kane uczyniłem dzieci. Bo ludzkość od najmłodszych lat jest okrutna, szczególnie chłopcy. Można tę myśl znaleźć np. w „Cząstkach elementarnych” Michela Houellebecqa, które realizowałem. To świetny tekst i część mojego najnowszego spektaklu – „Śmierci Dantona”.
Prometeusz na złomowisku
Simonsa nigdy nie interesował klasyczny teatr: z iluzją, czwartą ścianą, opowiadaniem wciągających historii.