Jeszcze w trakcie Euro 2012 na ogromnym terenie na północny wschód od postoczniowego placu Solidarności znalazły się setki namiotów, w których nocowali przyjezdni kibice. Ale reszta przestrzeni składała się z zapuszczonych parków czy gruzowisk po zniszczonych budynkach. Rok temu postindustrialna dzielnica była wielkim placem budowy – cały teren rozkopano, aby stworzyć tu miejską arterię – ulicę Nowa Wałowa, która wiosną bieżącego roku przecięła Młode Miasto na pół. 30 sierpnia otwarte zostanie tu Europejskie Centrum Solidarności – ogromny budynek, którego zewnętrzna część jest obita blachą kortenową i z upływem czasu ma przypominać rdzewiejące statki.
Projekt instytucji powstał w nietypowy jak na polskie warunki sposób – najpierw, w 1999 r., powołano w tym celu Fundację Centrum Solidarności. Dopiero 8 lat później fundacja oraz Miasto Gdańsk, Ministerstwo Kultury i Dziedzictwa Narodowego, Samorząd Województwa Pomorskiego oraz NSZZ Solidarność powołały ECS już jako publiczną instytucję kultury. W tym samym roku rozpisano konkurs na projekt architektoniczny, a rok później ECS rozpoczął działalność w tymczasowej siedzibie, dawnym budynku dyrekcji Stoczni Gdańskiej.
Ta nowa, docelowa, będzie jednym z największych centrów kultury w Polsce powstałych po 1989 r. – całkowita powierzchnia zabudowy budynku to 25 tys. m kw. Ale oddanie go do użytku dopiero otwiera na nowo temat terenów stoczniowych. Jak opowiedzieć kawałek polskiej historii, ale nie zapomnieć o uniwersalnym znaczeniu solidarności i Solidarności? I jak przy okazji nie zniszczyć samego miejsca?
Teren stoczni od dwóch dekad w świadomości mieszkańców Gdańska jest mitem jako coś oddzielonego od codziennego życia.