Gdyby próbować stworzyć ranking „manii” w światowej sztuce, to na pierwszym miejscu wypadałoby umieścić „Giocondomanię”. Ale tuż za nią znalazłby się zapewne twórca „Guerniki”. O ile jednak fenomen „Mona Lisy” ma charakter dość bierny, polegający na masowej adoracji i co najwyżej pastiszu (słynne wąsy domalowane przez Duchampa i wiele innych), o tyle Picasso w realny sposób wpływał, oddziaływał, inspirował, prowokował. Kogo? Wszystkich.
Spod ręki Picassa wyszło wiele tysięcy prac: obrazów, grafik, rysunków, ilustracji, rzeźb czy ceramiki. By nie wprowadzać zbytniego chaosu, kurator wystawy skoncentrował się na trzech kluczowych momentach w jego twórczości: okresie kubistycznym, pracach z końca lat 30., gdy twórca wypracował tak charakterystyczny dla niego motyw zdeformowanej ludzkiej twarzy, oraz na ostatnich latach życia. Do tego, na zasadzie aneksu, dorzucił dwie największe ikony malarskie: „Panny z Avignon” oraz „Guernikę”. Niestety, nie dosłownie, bo prace te z zasady nie opuszczają swoich stałych siedzib, ale pośrednio – poprzez pokazanie ich recepcji. A i ta selekcja zaowocowała nader obfitym, przygotowywanym przez trzy lata, plonem ekspozycyjnym, w którym znalazło się sto dzieł mistrza i 300 prac autorstwa 78 artystów. Jest więc co oglądać i nad czym pomyśleć.
Dzieła mistrza
Życie i twórczość Picassa działały na świat jak kręgi powstające na wodzie po rzuconym kamieniu. Paryska wystawa koncentruje się na tym pierwszym kręgu, czyli na opowieści, jak to inni twórcy fascynowali się i inspirowali Picassem, naśladowali go lub starali zabłyszczeć w jego świetle. Od lat 30. XX w. popularność i sława malarza rosła w postępie geometrycznym. W 1973 r., czyli tuż po jego śmierci, ukazało się wydawnictwo „Hommage à Picasso” zawierające 90 grafik dedykowanych mu przez najwybitniejszych twórców epoki, od Miró i Hockneya, przez Beuysa czy Christo, a na Warholu skończywszy.