Osoby czytające wydania polityki

„Polityka”. Największy tygodnik w Polsce.

Wiarygodność w czasach niepewności.

Subskrybuj z rabatem
Kultura

Planeta Zaha

Hadid – ikona architektonicznej nowoczesności

W maju 2010 r. Zaha Hadid uczestniczyła w otwarciu zaprojektowanego przez nią w Rzymie Narodowego Muzeum Sztuki XXI wieku (MAXXI). W maju 2010 r. Zaha Hadid uczestniczyła w otwarciu zaprojektowanego przez nią w Rzymie Narodowego Muzeum Sztuki XXI wieku (MAXXI). Guido Montani/EPA / PAP
„Powołuję do życia to, co niewyobrażalne i co się nikomu nie śniło” – brzmiało motto zmarłej w zeszłym tygodniu Zahy Hadid, najważniejszej architektki czasu globalizacji.
Budynek Opery w GuangzhouHe Jiajie/Imaginechina/EAST NEWS Budynek Opery w Guangzhou

Zmarła nagle w wieku 65 lat. Była właśnie w Miami, doglądała budowy kompleksu wieżowców o nazwie 1000 Museum, gdzie ceny zaprojektowanych przez nią rezydencji sięgają 50 mln dol. To jeden z wielu projektów, jakie imperium Zahy Hadid, złożone z siedmiu spółek i zatrudniające 400 architektów, buduje teraz w kilkunastu krajach.

Jej mieszkanie w centrum Londynu, surowe i proste, zwykle stało puste. Hadid nie założyła rodziny, nie zaprojektowała domu dla siebie. Była nieustannie w drodze, tworząc dla innych – od Meksyku po Chiny (w Polsce zaprojektowała zakopiański dom Tomasza Gudzowatego oraz niezrealizowany pomysł kompleksu wieżowców w centrum Warszawy). Pozostawiła po sobie ponad 40 ważnych budowli – ikon nowoczesności o rozpoznawalnym, niepowtarzalnym stylu. Była niezrównana w tworzeniu miejskich krajobrazów zderzających naturalność i zmysłowość z futurystycznym duchem.

Nobel z architektury

W 2004 r. otrzymała nagrodę Pritzkera (architektoniczny Nobel) jako pierwsza samodzielnie projektująca kobieta i pierwsza muzułmanka w historii. Miała wtedy na koncie niewiele budynków, ale wszystkie były innowacyjne. Nagle jej kariera zyskała niebywałe tempo i skalę, projekty u Hadid zamawiali możni i wpływowi ze świata, żądni spektakularnych i rewolucyjnych totemów. Stała się specjalistką wielkich budowli publicznych – stadionów, galerii. Dwukrotnie wyróżniono ją nagrodą Stirlinga (za muzeum MAXXI w Rzymie i szkołę w londyńskim Brixton). W zeszłym roku przyszedł ostatni brakujący zaszczyt – Złoty Medal Królewskiego Stowarzyszenia Brytyjskich Architektów. Jej dorobek uznali nareszcie ci, których uważała za konserwatystów i swych największych przeciwników.

Polityka 15.2016 (3054) z dnia 05.04.2016; Ludzie i Style; s. 107
Oryginalny tytuł tekstu: "Planeta Zaha"
Reklama