Osoby czytające wydania polityki

„Polityka”. Największy tygodnik w Polsce.

Wiarygodność w czasach niepewności.

Subskrybuj z rabatem
Kultura

Obowiązkowy taniec ze śmiercią

Zmarł Kurt Vonnegut. Napisał kiedyś, że czas to złudzenie, więc głupotąjest płakać na pogrzebie. Ale pewności w tej kwestii nie ma.

"Najważniejszą rzeczą, jakiej nauczyłem się na Tralfamadorii, było to, że śmierć jest tylko złudzeniem. Człowiek nadal żyje w przeszłości, tak więc głupotą jest płakać na pogrzebie. Wszystkie chwile, przeszłe, obecne i przyszłe, zawsze istniały i zawsze będą istnieć. (...) Tylko my na Ziemi mamy złudzenie, że chwile następują jedna za drugą, jak korale na sznurku, i że chwila raz przeżyta jest stracona na zawsze."

Billy Pilgrim o swej wizycie na planecie Tralfamadoria
Kurt Vonnegut, "Rzeźnia numer pięć", tłum. Lech Jęczmyk

Kurt Vonnegut jr. urodził się w 1922 roku w Indianapolis, w rodzinie niemieckich emigrantów. Zanim został pisarzem, próbował studiować chemię i antropologię. Z pierwszych studiów go jednak wydalono, a drugie nie zostały uwieńczone dyplomem. Do czasu publikacji pierwszych książek był też dziennikarzem i specjalistą od public relations. Jednak wydarzeniem, które w największym stopniu zaważyło na jego późniejszej drodze życiowej, stała się II wojna światowa. Vonnegut wziął w niej udział jako żołnierz piechoty morskiej. Trafiwszy do niewoli, został przewieziony do Drezna. Tam, 13 lutego 1945, przeżył bombardowanie, które przyczyniło się do tego, że do końca życia pozostał lewicowcem, pacyfistą i krytykiem technokracji. Najgłośniejszą manifestacją jego poglądów i echem drezdeńskich przeżyć stała się powieść „Rzeźnia numer pięć”(1969).

Dzieło to miało dla jego twórczości charakter przełomowy. Wcześniej Vonnegut dał się poznać jako specjalista od futurystycznych antyutopii, tymczasem dzięki „Rzeźni numer pięć” doceniono go jako wyrafinowanego eksperymentatora i historiozofa. Z czasem uprawiana przez niego gra z konwencjami, zaliczanymi do literatury popularnej (sf, powieścią wojenną i szpiegowską), pozwoliła na zakwalifikowanie go do grona pionierów literackiego postmodernizmu.

Był jednym z najpopularniejszych pisarzy amerykańskich, przy czym jego twórczość doceniali zarówno czytelnicy na całym świecie, jak i krytyka. Pierwsi chyba przede wszystkim za nieustające prowokacje i za czarny humor, którego był mistrzem, drudzy za wytrwałe poszukiwania artystyczne.

Na dorobek Kurta Vonneguta jr. składa się kilkadziesiąt powieści, zbiory opowiadań i esejów oraz sztuki teatralne. Większość z nich ukazała się w Polsce.

Pisarz zmarł 11 kwietnia.



"Jestem człowiekiem bez państwa" - wywiad z Kurtem Vonnegutem

We wrześniu 2006 roku Lichtenstein Creative Media we współpracy z radiem WNYC nadało wyjątkowy wywiad z Kurtem Vonnegutem. Wyjątkowy, ponieważ został nagrany w wirtualnym świecie Second Life. Wirtualnie obecnemu pisarzowi pytania zadawali wirtualni mieszkańcy Drugiego Życia. Spotkanie prowadził John Hockenberry. Poniżej znajdziecie jego zapis (tzw. machinima).




Wybrane powieści, zbiory opowiadań i esejów:


"Pianola" (Player Piano, 1953)
"Syreny z Tytana" (The Sirens of Titan, 1959)
"Matka noc" (Mother Night, 1962)
"Kocia kołyska"(Cat's Cradle, 1963)
"Rzeźnia numer pięć, czyli Krucjata dziecięca, czyli Obowiązkowy taniec ze śmiercią" (Slaughterhouse-five, or The Children's Crusade, 1968)
"Witajcie w małpiarni" (Welcome to the Monkey House, 1968)
"Śniadanie mistrzów, czyli Żegnaj, czarny poniedziałku (Breakfast of Champions or Goodbye Blue Monday, 1973)
"Slapstick albo Nigdy więcej samotności!" (Slapstick; or Lonesome No More, 1976)
"Recydywista" (Jailbird, 1979)
"Niedziela Palmowa" (Palm Sunday, 1981)
"Rysio Snajper" (Deadeye Dick, 1982)
"Galapagos" (Galápagos, 1985)
"Sinobrody" (Bluebeard, 1987)
"Hokus pokus" (Hocus Pocus, 1990)
"Losy gorsze od śmierci" (Fates Worse Than Death, 1991)
"Trzęsienie czasu" (Timequake, 1997)
"Niech Pana Bóg błogosławi Doktorze Kevorkian" (God Bless You, Dr. Kevorkian, 2001)
"Człowiek bez ojczyzny" (A Man Without a Country, 2005)







Reklama

Czytaj także

null
Ja My Oni

Jak dotować dorosłe dzieci? Pięć przykazań

Pięć przykazań dla rodziców, którzy chcą i mogą wesprzeć dorosłe dzieci (i dla dzieci, które wsparcie przyjmują).

Anna Dąbrowska
03.02.2015
Reklama

Ta strona do poprawnego działania wymaga włączenia mechanizmu "ciasteczek" w przeglądarce.

Powrót na stronę główną