Michelangelo Antonioni dołączył do gigantów kina jako twórca zrealizowanej w latach 60-tych słynnej trylogii: „Przygoda", „Noc" i „Zaćmienie". Kamera, która w filmach innych reżyserów widziała i wiedziała wszystko, u Antonioniego pokazuje zewnętrzny obraz rzeczy, jest chłodna, statyczna, czasami nieobecna - podobnie jak Muza reżysera Monica Vitti.
Antonioni dzięki tej metodzie zmuszał widza do wejścia w skórę bohaterów, szukania sensu przedstawionych zdarzeń, odpowiedzi na pytanie o kondycję człowieka w otaczającej go rzeczywistości. Nigdy nie zrezygnował ze swoich twórczych przekonań, o czym świadczą kolejne tytuły jego filmografii: słynna „Czerwona pustynia", „Powiększenie" czy „Zawód: Reporter". Filmy te wciąż żyją w umysłach widzów i co rusz wracają w nowej postaci. Nawet dziś nakręcone na podstawie opowiadania Julio Cortazara „Powiększenie", które otrzymało Złotą Palmę w Cannes w 1967 roku, wciąż fascynuje swoją tajemnicą.
Szczególne miejsce zajmuje Antonioni w sercu polskich kinomanów, którzy doskonale pamiętają jego przyjazd do naszego kraju w 1975 roku na zaproszenie Dyskusyjnego Klubu Filmowego "Kwant". Był to jedyny z ówczesnych wielkich reżyserów, który trafił do Polski, by dyskutować z nami o istocie kina i swojej twórczości. A warto pamiętać, że w tamtych czasach gwiazdami kina byli także, a może przede wszystkim, wielcy reżyserzy.