Osoby czytające wydania polityki

„Polityka”. Największy tygodnik w Polsce.

Wiarygodność w czasach niepewności.

Subskrybuj z rabatem
Kultura

Inspektor na tropie

Już po raz czwarty, wspólnie z wydawnictwem W.A.B., wydajemy wakacyjną kolekcję „Lato z kryminałem”. Wybraliśmy, jak zwykle, najlepsze powieści z ostatniego czasu.
W tym roku, oprócz znanych i lubianych nazwisk, takich jak Henning Mankell („Biała lwica”) czy Aleksandra Marinina („Zabójca mimo woli”), pojawią się nowe. Włoski prokurator Gianrico Carofiglio, który stworzył postać mecenasa Guido Guerrieriego w „Świadku mimo woli”. Zygmunt Miłoszewski, który wcześniej napisał horror i powieść dla dzieci, a następnie wyśmienicie się sprawdził w nowym gatunku, pisząc kryminał warszawski „Uwikłanie”. I wreszcie mamy też nowy duet, jaki stworzył Marek Krajewski z naszym kolegą redakcyjnym Mariuszem Czubajem. „Aleja Samobójców” to pierwsza wspólna książka tego tandemu i początek serii o nadkomisarzu Jarosławie Paterze, rozgrywającej się we współczesnym Trójmieście.

Kryminał przeżywa dziś w Polsce swój najlepszy czas – nie tylko możemy czytać dobrych autorów zagranicznych, ale i polscy stawiają sobie coraz wyżej poprzeczkę. I dlatego w tym roku znalazły się w naszej serii aż trzy polskie nazwiska.

Każde wydawnictwo stara się mieć swoją serię, a powieści detektywistyczne piszą pisarze (i poeci) niezwiązani z tym gatunkiem wcześniej. Współczesny kryminał romansuje z literaturą obyczajową, często gra nawiązaniami do klasycznych powieści, buduje nie tylko napięcie, ale i tło – obraz miasta. Najważniejsza, oczywiście, jest postać głównego bohatera, od niego wszak zależy, czy będziemy w napięciu śledzić intrygę i czy będziemy czekać na następne części. Zobaczmy, jak wygląda plejada inspektorów w naszych tegorocznych propozycjach.

Wallander jest już znany nie tylko z książek Mankella, lecz i wielu ekranizacji jego powieści. „Biała lwica”, trzecia część z serii o komisarzu z Ystad, rozgrywa się nie tylko w Szwecji, ale i w RPA, skąd pochodzi zamachowiec zamieszany w spisek Burów. W „Białej lwicy” Wallander ma 44 lata i jest po rozwodzie. Słucha dużo muzyki. Ma związane z nią rytuały. I pewnego dnia ktoś kradnie mu sprzęt i płyty. Od tego zaczyna się intryga. Mało śpi, kiepsko jada i dużo pije. Jest w bardzo złej formie. Do listy udręk dochodzi to, że naraża na niebezpieczeństwo swą córkę Lindę, a jego 80-letni ojciec, z którym nikt nie może wytrzymać, postanawia się ożenić.

Wallander ma najwięcej wspólnego z Guido Guerrierim, bohaterem Carofiglio. Od Guerrieriego niespodziewanie odchodzi żona. Mecenas wpada w depresję i zamyka się w sobie. Tylko udaje, że słucha interesantów, a tak naprawdę nic go nie obchodzi. Dopiero beznadziejna sprawa Senegalczyka, sprzedawcy podróbek markowych torebek, oskarżonego o zabicie chłopca, wyrywa go z letargu. To, co najlepsze w tej książce, to nie tyle sama intryga kryminalna, co opis depresji i wychodzenia z niej, spotkania z ludźmi. Mecenas podczas trwania sprawy podnosi się z dna, przechodzi przemianę i ponownie wraca do życia.

Jarosław Pater z „Alei samobójców” przypomina wielu znanych bohaterów. Przedstawia się: „Nazywam się Pater. Jarosław Pater”. To typ samotnika po przejściach: „Od trzech lat, od momentu odejścia Izy i śmierci matki, nikt go nie odwiedził. Pater nie miał komu proponować drinka”. Zna się na rocku (słucha raczej klasyki gatunku), na futbolu i ma do rozwiązania zagadkę zbrodni w Domu Seniora Eden. Zupełnie nietypowym na tym tle detektywem wydaje się prokurator Teodor Szacki z powieści „Uwikłanie” Miłoszowskiego. A to dlatego, że nie jest nadużywającym alkoholu samotnym mężczyzną wkraczającym w smugę cienia, ale mężem i ojcem siedmioletniej Helenki. Co prawda w jego sytuacji rodzinnej czegoś mu brakuje i dlatego jest otwarty na nowe przygody. Bezkompromisowy prokurator z czasem dochodzi do wniosków podobnych jak psychoterapeuta Bert Hellinger, którego teoria ustawień odgrywa tu ważną rolę. Zamiast potępiać, zgodnie z paragrafem prawa, potrafi zrozumieć sprawców zbrodni, wybiera mniejsze zło, a nie całą prawdę.

Major Anastazja Kamieńska, bohaterka cyklu kryminałów Aleksandry Marininy, ma głowę niczym komputer. Obudzona w środku nocy potrafi rozwikłać najtrudniejszą zagadkę. To nie jest postać z cieniem zmarnowanego życia, jak Wallander, Guerrieri czy Pater. Nastia jest pewna siebie, twarda, a równocześnie krucha i współczująca. W „Zabójcy mimo woli” zaprzyjaźnia się z bossem mafii, by rozwiązać zagadkę rodzinną. Warto też przyjrzeć się Moskwie przedstawianej w kryminałach Marininy, jak zawsze niezwykle ciekawie pokazanej.

Każdy z inspektorów ma swoich zagorzałych wielbicieli. Tego lata będą Państwo mogli dokonać własnego wyboru. Stwierdzić czyje przygody spędzają wam sen z powiek i na czyje dalsze losy najbardziej niecierpliwie czekacie.

Polityka 25.2009 (2710) z dnia 20.06.2009; Kultura; s. 60
Reklama

Czytaj także

null
Społeczeństwo

Wstrząsająca opowieść Polki, która przeszła aborcyjne piekło. „Nie wiedziałam, czy umieram, czy tak ma być”

Trzy tygodnie temu w warszawskim szpitalu MSWiA miała aborcję. I w szpitalu, i jeszcze zanim do niego trafiła, przeszła piekło. Opowiada o tym „Polityce”. „Piszę list do Tuska i Hołowni. Chcę, by poznali moją historię ze szczegółami”.

Anna J. Dudek
24.03.2024
Reklama

Ta strona do poprawnego działania wymaga włączenia mechanizmu "ciasteczek" w przeglądarce.

Powrót na stronę główną