Swego czasu Grzegorz Jarzyna w Teatrze Rozmaitości przerobił, odarł z formy, zdekonstruował i uwspółcześnił „Śluby panieńskie” do tego stopnia, że sam hrabia Fredro by ich nie poznał. Filmowa ekranizacja „Ślubów” w reżyserii Filipa Bajona aż tak radykalna nie jest, niemniej rządzi nią podobna zasada „wiernego odstępstwa”. Obok tradycyjnych scen miłosnych podchodów mamy tu autotematyczne wstawki z planu zdjęciowego, gdzie aktorzy prywatnie, choć wciąż w kostiumach, odgrywają ciąg zalotów, także wspomaganych trzynastozgłoskowcem. I tylko charakterystyczne akcesoria, jak okulary, telefony komórkowe albo tatuaże na pośladkach, informują widzów o zmianie czasoprzestrzeni, a wraz z nią relacji między protagonistami. Zapożyczona od Szekspira intryga o zaręczynach dwóch par, które nie pałają do siebie sympatią, lecz nieubłaganie poddają się przyciąganiu płci, ma rozkosznie idylliczny przebieg, zakłócony dopisanym przez Bajona epilogiem, kompromitującym romantyczne ideały oraz wiarę w wierność małżeńską aż po grób. A przy okazji wywracającym na opak oryginalne przesłanie Fredry o miłości radosnej i spełnionej.
Na drugim planie mnóstwo tu odniesień, cytatów czy wręcz kpin z zaściankowej, staropolskiej szlachetczyzny, opiewanej w „Panu Tadeuszu”, „Weselu”, Trylogii, „Austerii”, zwłaszcza zaś w ich filmowych adaptacjach. Są więc pląsy w takt rocka. Obrazy kos szykowanych na wroga, które przy pierwszej sposobności się łamią. Jest polewanie wodą skacowanych paniczów i usłużne wystawianie przez parobków gąb do bicia dla poprawienia jegomościom humoru. Koncepcyjnie niemal wszystko w tym przerysowanym, postmodernistycznym, gombrowiczowskim z ducha filmie się zgadza i do siebie pasuje. Gorzej, niestety, z realizacją i wykonawstwem. Największym grzechem Bajona jest to, że nakręcił komedię, która w ogóle nie śmieszy. Początek filmu rozpada się na serię nieudolnych, nieznośnie manierycznych skeczy, a przed kompletnym pogubieniem się w ich dramaturgii ratują łopatologiczne napisy czołówkowe. Potem jest lepiej, co nie znaczy, że porywająco. Powierzenie ról Anieli Annie Cieślak i Klary Marcie Żmudzie-Trzebiatowskiej pomyłką nie było. Borys Szyc (Albin) stroi płaczliwe miny, biega w kalesonach, cóż z tego, skoro jego rola pozostaje tylko smętnym odbiciem kabaretowej rewii. Stosunkowo nieźle wypadają Maciej Stuhr (Gustaw) i Robert Więckiewicz (Radost), mimo że różnica wieku pomiędzy bratankiem i stryjem powinna być wyraźniejsza. „Magnetyzm serca” bez magnetyzmu? Wiele hałasu o nic.
Śluby panieńskie, reż. Filip Bajon, prod. Polska, 95 min