Recenzja filmu: "Połów szczęścia w Jemenie", reż. Lasse Hallstrom

W materii uczuciowej wszystko rozwija się po bożemu, zaskakująca wydaje się jedynie seksualna wstrzemięźliwość głównej pary.

Brytyjczycy są bezkonkurencyjni w kręceniu ironicznych komedii romantycznych, które odwracają gatunkowe schematy. W „Połowie szczęścia w Jemenie” – komedii zrealizowanej przez doświadczonego Lasse Hallströma („Kroniki portowe”, „Czekolada”) na podstawie debiutanckiej powieści Paula Tordaya – też jest wesoło, chociaż ironia nie dosięga spraw męsko-damskich, lecz obłudy angielskiego rządu. Wyśmiana zostaje nieodpowiedzialność i buta niekompetentnych ministrów, którzy z ustami pełnymi frazesów walczą o utrzymanie wysokich pozycji w sondażach. Dostaje się też ich piarowcom, którzy cynicznie wykorzystują każdą nadarzającą się okazję do manipulowania opinią publiczną.Fabuła kręci się wokół napiętych stosunków brytyjsko-arabskich. Lubiący sobie pofilozofować, idealistycznie usposobiony muzułmański szejk – zapalony wędkarz (Amr Waked) – wpada na karkołomny pomysł, by zbudować w Jemenie sztuczną deltę, do której mogłyby migrować brytyjskie łososie. Wiadomo, że to się nie może udać. Ale przecież wiara góry przenosi. Skorumpowani do cna urzędnicy dają zielone światło. Naturalnie, zjawia się też miłość w postaci związku dwóch samotnych serc: naukowca, specjalisty od ryb (Ewan McGregor), żyjącego w wystudzonym emocjonalnie małżeństwie, oraz asystentki bajecznie bogatego szejka (Emily Blunt) z trudem znoszącej rozłąkę z ukochanym żołnierzem walczącym w Afganistanie. Niespodzianek raczej nie ma. W materii uczuciowej wszystko rozwija się po bożemu, zaskakująca wydaje się jedynie seksualna wstrzemięźliwość głównej pary, która do ostatniej sceny zwleka z pójściem ze sobą do łóżka. Cóż, po niewiarygodnym sukcesie sagi Stephenie Meyer nie dziwi moda na celibat. Nawet wśród 40-latków.

Połów szczęścia w Jemenie, reż. Lasse Hallstrom, prod. Wielka Brytania, 107 min