Zaskakująco wnikliwy, zrealizowany z delikatnością dramat psychologiczny o powrocie do życia kobiety i jej dziecka po tym, jak latami byli więzieni w komórce przez samotnego maniaka. Punkt wyjścia nieuchronnie będzie się kojarzył z sensacyjnymi doniesieniami o wynaturzeniach i gwałtach Austriaka Josefa Fritzla. Historia opowiedziana przez Lenny’ego Abrahamsona w „Pokoju” również wydarzyła się naprawdę, miała nie mniej tragiczny przebieg, lecz została opowiedziana z punktu widzenia synka ofiary (Jacob Tremblay), dla którego większym szokiem niż codzienne obcowanie z ojcem oprawcą staje się pierwszy kontakt z rzeczywistością. Przez pięć lat pamięć bohatera filtrowała i przekształcała koszmar w poezję. Tworzyła subiektywne obrazy rodziny złożonej tylko z niego i matki, sprowadzając cały świat do wymiarów zamkniętego pomieszczenia, bez świata na zewnątrz. Po ucieczce sfilmowanej zupełnie inaczej niż w klasycznych thrillerach (napięcie w dużym stopniu buduje brak orientacji w przestrzeni dziecka) nie tylko chłopiec musi zmierzyć się z tym, co widzi, czuje, przeżywa po raz pierwszy. Najciekawsza, a zarazem najmniej oczywista część „Pokoju” poświęcona jest reakcjom mediów, rodziny, policji, opieki socjalnej oraz próbie dostosowania się do normalności przez matkę. Subtelnie grającej ją Brie Larson udało się przekazać skomplikowaną sytuację emocjonalną osoby nieumiejącej się odnaleźć na wolności, emocjonalnie zranionej, psychicznie rozbitej, przechodzącej od stanu euforii do załamania nerwowego. Otrzymała za tę rolę Złoty Glob, BAFTA, a za chwilę być może odbierze Oscara. Zresztą nie tylko aktorstwo stoi tu na najwyższym poziomie. Film wygrał festiwal w Toronto, a potwierdzeniem jego wartości artystycznych jest ponad 50 innych nagród.
Pokój, reż. Lenny Abrahamson, prod. Irlandia, Kanada, 118 min