Osoby czytające wydania polityki

„Polityka”. Największy tygodnik w Polsce.

Wiarygodność w czasach niepewności.

Subskrybuj z rabatem
Film

Ciekawy przypadek Benjamina Buttona

Recenzja filmu: "Ciekawy przypadek Benjamina Buttona", reż. David Fincher

Będzie Oscar za charakteryzację?

13 nominacji do Oscara dla najnowszego filmu Davida Finchera („Zodiak”, „Fight Club”) dowodzi, że mamy do czynienia z dziełem nieprzeciętnym, na miarę „Władcy pierścieni” albo „Titanica”. „Ciekawy przypadek Benjamina Buttona” to jednak utwór innego kalibru. Owszem, widowiskowy, lecz pozbawiony żaru, emocji, wyraźnego nerwu, sprawiającego, że w trakcie oglądania zamiast ziewać, czujemy ciarki przechodzące po plecach.

Karkołomny pomysł, by opowiedzieć o losach człowieka w odwrotnym kierunku: od narodzin w wieku starczym aż do śmierci w kołysce, sprawdza się może w literaturze (scenariusz jest luźną adaptacją 20-stronicowej noweli F.S. Fitzgeralda). Ale nie w kinie. Mimo zaangażowania hollywoodzkich gwiazd, pękającego w szwach budżetu, efektów specjalnych, widoków wzburzonego morza i zachodzącego słońca, a także atrakcji w postaci młodniejącego Brada Pitta, jeżdżącego na motocyklu jak Brando – wszystko wypada sztucznie i głupio. Pretensjonalną metaforę przemijania Fincher przerobił na nudny, dwuipółgodzinny melodramat o niedopasowaniu miłosnym. Najpierw porzucony przez ojca chłopak-starzec odkrywa, do czego służy seks. Potem, nabrawszy wigoru dzięki romansowi z przebywającą w Murmańsku żoną dyplomaty (Tilda Swinton), zdobywa erotyczne szlify. A kiedy trafia wreszcie na wymarzoną partnerkę (Cate Blanchett) i zakłada z nią rodzinę, z przykrością stwierdza, że jego młodniejące ciało oznacza katastrofę dla ich związku. Więc dobrowolnie się wycofuje, żeby umrzeć w przytułku dla dzieci.

Cała ta wydumana, pozbawiona krzty prawdopodobieństwa historia została sfilmowana z nabożeństwem i czcią, jakby chodziło o dzieje Romea i Julii. W stylu „Angielskiego pacjenta”, z narracją z łoża śmierci włącznie. Fincher robi wszystko, aby przekonać, że jest natchnionym poetą, a nie widzi, że nakręcił odrobinę lepszą wersję „Młodości stulatka” Coppoli. Uczciwie trzeba przyznać, że w jednej dziedzinie ma się czym pochwalić. Oscara za charakteryzację ma jak w banku.

Reklama

Czytaj także

null
Ja My Oni

Jak dotować dorosłe dzieci? Pięć przykazań

Pięć przykazań dla rodziców, którzy chcą i mogą wesprzeć dorosłe dzieci (i dla dzieci, które wsparcie przyjmują).

Anna Dąbrowska
03.02.2015
Reklama

Ta strona do poprawnego działania wymaga włączenia mechanizmu "ciasteczek" w przeglądarce.

Powrót na stronę główną