Osoby czytające wydania polityki

„Polityka”. Największy tygodnik w Polsce.

Wiarygodność w czasach niepewności.

Subskrybuj z rabatem
Książki

Czego o sobie nie wiemy

Recenzja książki: Alice Munro, „Zbyt wiele szczęścia”

materiały prasowe
Munro najbardziej interesuje to, czego jej bohaterowie o sobie nie wiedzą.

Kanadyjska pisarka, laureatka Nagrody Bookera w 2009 r., była w Polsce bardzo mało znana do czasu, gdy ukazał się zbiór jej opowiadań „Uciekinierka”. Teraz dostajemy do rąk kolejny tom opowiadań „Zbyt wiele szczęścia”, które potwierdzają, że Alice Munro jest mistrzynią krótkiej formy. Pod jej piórem banalne zdrady i zazdrości zamieniają się w fascynującą literaturę. Jej opowiadania mogą kojarzyć się nieco z książkami Joyce Carol Oates czy Raymonda Car-vera. Z Oates łączy ją wyczulenie na los kobiet, na upokorzenie, na które same przyzwalają w imię miłości. Bohaterka tytułowego opowiadania „Zbyt wiele szczęścia” Zofia Kowalewska, matematyczka i pisarka XIX-wieczna, jest jedną z nielicznych, które żyją inaczej: spełnia się zawodowo, podróżuje, ale za swoją niezależność płaci bardzo wysoką cenę, a w głębi duszy też czuje się uwięziona.

Munro najbardziej interesuje to, czego jej bohaterowie o sobie nie wiedzą. Każde opowiadanie dotyka problemu nieświadomości i samoświadomości. Dobrze to widać w opowiadaniu o dwu studentkach. Jedna z nich – Nina – ma protektora, pana Perverseya. Kiedy jest chora, do jego domu zostaje zaproszona na obiad jej współlokatorka. W przedpokoju dowiaduje się, że ma być nago. Posłusznie rozbiera się, a po wystawnym obiedzie gospodarz prosi ją, by czytała mu poezję w bibliotece. Nic więcej się nie dzieje, ale wspomnienie szorstkiego pluszu i zawstydzenie własną nagością przypomina się bohaterce, ilekroć zagląda później do tych wierszy. W tym opowiadaniu Munro mówi nie tylko o wykorzystaniu dziewczyny, ale o związku sztuki i przemocy. Gospodarz był wszak wielkim estetą i wielbicielem poezji, potrzebował jeszcze nagiej kobiety, by w pełni chłonąć sztukę. Jednak bohaterkę najbardziej zastanowiło to, że sama zgodziła się rozebrać, przystała na tę grę, choć wcale nie miała takiego zamiaru. Potem na ulicy patrzy na ludzi „w drodze do uczynków, o których nawet nie wiedzieli, że noszą je w sobie”.

Alice Munro, Zbyt wiele szczęścia, przeł. Agnieszka Kuc, Wydawnictwo Literackie, Kraków, s. 412

Polityka 06.2011 (2793) z dnia 05.02.2011; Afisz. Premiery; s. 60
Oryginalny tytuł tekstu: "Czego o sobie nie wiemy"
Więcej na ten temat
Reklama

Czytaj także

null
Ja My Oni

Jak dotować dorosłe dzieci? Pięć przykazań

Pięć przykazań dla rodziców, którzy chcą i mogą wesprzeć dorosłe dzieci (i dla dzieci, które wsparcie przyjmują).

Anna Dąbrowska
03.02.2015
Reklama

Ta strona do poprawnego działania wymaga włączenia mechanizmu "ciasteczek" w przeglądarce.

Powrót na stronę główną