Kim jest Jerome David Salinger, doskonale wiadomo. Wyjaśnić natomiast należy, kim jest piękna dziewczyna z okładki. W latach 40. XX w. mówiła o niej cała Ameryka. Oona O’Neill, córka dramaturga Eugene’a O’Neilla, była stałą bywalczynią salonów Nowego Jorku. Przebojowa i niezależna nastolatka (maskowała traumę związaną z odtrąceniem przez ojca) zawróciła w głowie największym gwiazdom. Zakochał się w niej Salinger, zalecał do niej Orson Welles, przyjaźnił Truman Capote, ożenił się z nią Chaplin. Wreszcie zafascynował się nią Beigbeder. Wszystko zaczęło się od filmu dokumentalnego o Salingerze, który francuski pisarz chciał nakręcić. W 2007 r. wybrał się do New Hampshire, ale – jeśli wierzyć jego wersji – stchórzył. Na ścianie pobliskiej knajpki dostrzegł jednak zdjęcie Oony. Postanowił więc opisać historię efemerycznego związku. 1940 r., nowojorski Stork Club. On ma 21 lat, ona 15. Wszystko ich dzieli. Mimo to nawiązują romans. Salinger wyrusza z amerykańską armią walczyć w Europie, Oona przenosi się do Hollywood.
Beigbeder stosuje montaż atrakcji (sceny, w których Salinger bierze udział w wyzwalaniu obozu w Dachau, sąsiadują z sielankowymi obrazami z kalifornijskiej posiadłości Chaplina), daje zróżnicowany portret Ameryki lat 40. Wreszcie oddaje hołd swojemu idolowi, celnie interpretując twórczość Salingera pod kątem utraconej miłości i wymyślając pisane przez niego listy do Oony. Beigbeder nie byłby jednak sobą, gdyby w tej książce, będącej mieszaniną fikcji i literatury faktu, nie zdradził także czegoś o… Beigbederze. Historia Oony daje mu asumpt do opowiedzenia o własnym związku z kobietą młodszą o ćwierć wieku. Sprytny zabieg w świetnej książce.
Frédéric Beigbeder, Oona i Salinger, przeł. Anna Michalska, Noir sur Blanc, Warszawa 2016, s. 272
Książka do kupienia w sklepie internetowym Polityki.