Recenzja książki: Josef Škvorecký, „Wszyscy ci wspaniali chłopcy i dziewczyny”

Znakiem rozpoznawczym pisarza, który połowę swojego życia spędził na emigracji w Kanadzie, jest żart i nabożny stosunek do jazzu – ten w jego książkach staje się synonimem wolności w świecie faszystowskich i komunistycznych dyktatur.

Znakiem rozpoznawczym pisarza, który połowę swojego życia spędził na emigracji w Kanadzie, jest żart i nabożny stosunek do jazzu – ten w jego książkach staje się synonimem wolności w świecie faszystowskich i komunistycznych dyktatur. W większości swoich książek Škvorecký opisujący przygody Dannego Smiřickiego (alter ego autora) przywołuje nieco na myśl twórczość Philipa Rotha. Jednak niewiele osób wie, że pisarz był wielkim fanem kina, a jego przyjaciółmi byli najwięksi czescy filmowi twórcy, jak Věra Chytilová, Miloš Forman i Jiří Menzel. „Ci wspaniali chłopcy i dziewczyny” – pierwsze wydanie w Kanadzie w 1971 r., w Czechach po raz pierwszy książka ukazała się w 1990 r. – to pasjonujący esej o historii czeskiego (Škvorecký twierdzi, że słowackie zasługuje na osobną książkę) kina od samych jego początków do złotego okresu lat 60. Książka pełna jest anegdot i osobistych historii, które były udziałem autora.

Josef Škvorecký, Wszyscy ci wspaniali chłopcy i dziewczyny, przeł. Andrzej S. Jagodziński, Pogranicze, Sejny 2018, s. 420

Książka do kupienia w sklepie internetowym Polityki.