Kiedy zaczynamy go słuchać, możemy przez chwilę odnieść wrażenie, że słyszymy amatorską orkiestrę dętą, która nie potrafi grać ani czysto, ani równo. Jednak szybko się zorientujemy, że jest wprost przeciwnie: ta orkiestra bardzo wiele potrafi i bawi się każdym gestem! Udział w niej biorą – poza autorem, który tym razem udziela się mniej (na pianinie) – muzycy znani wcześniej z zespołów Pink Freud, Levity, Profesjonalizm czy też klasyczno-awangardowe Kwartludium. Te polonezy nawet nie zawsze są polonezami (jest i oberek), nawiązują do najróżniejszych stylistyk – od walca i ragtime’a, poprzez rytmy latynoskie, po awangardowy jazz – ale są zawsze jakby obok, grane w typowej dla Maseckiego manierze udawanej nieudolności, wyciągania walorów z pozornych pomyłek.
Dużo tu absurdalnego humoru i swoistego obrazoburstwa – tak to będą zapewne odbierać tradycjonaliści. Ale to przecież również twórcze wykorzystanie tradycji, tyle że stające w poprzek stereotypom i sztywniactwu.
Marcin Masecki i zespół, Polonezy, Lado ABC oraz Narodowy Instytut Audiowizualny