Osoby czytające wydania polityki

„Polityka” - prezent, który cieszy cały rok.

Pierwszy miesiąc prenumeraty tylko 11,90 zł!

Subskrybuj
Muzyka

Ofiary systemu

Recenzja płyty: Muse, „Drones”

materiały prasowe
Brytyjskie trio Muse to dość efektowny przykład zespołu, który przeżuwa tradycję rockową, zaskakując co rusz jakąś inną twarzą.

Lepsze słowo w ich wypadku to efekciarstwo, bo wszystkie solówki są technicznie wypolerowane, a partie perkusji gęste i mocne. Ich podejście charakteryzuje kult sprawności, słabość do patosu, a melodyjne wokale obudowane są w harmonie rodem z nagrań Queen. Choć w niektórych utworach na tym albumie zdolnego wokalistę-kameleona Matta Bellamy’ego usłyszymy a to w roli Bono („Revolt”), a to nawet Bryana Adamsa („Aftermath” – tu z kolei początkowe partie utworu kojarzą się z U2) – znów nie bez pewnej egzaltacji i wciąż z wykorzystaniem wszelkich dostępnych efektów. W opowieści o systemie, który wszelkimi dostępnymi metodami próbuje z człowieka zrobić bezwolną maszynę – ludzkiego drona. Łatwo się taki styl grania parodiuje, ale w przypadku płyty „Drones” trudno sobie tym zaprzątać głowę, bo nie wydaje się, by w liczącej siedem tytułów dyskografii Muse miała eksponowane miejsce. Ciągłe skojarzenia, które wyglądały w pierwszych latach istnienia grupy na przypadek, tutaj układają się w jakiś wykalkulowany (nomen omen) system.

Muse, Drones, Warner

Polityka 26.2015 (3015) z dnia 23.06.2015; Afisz. Premiery; s. 75
Oryginalny tytuł tekstu: "Ofiary systemu"
Więcej na ten temat
Reklama

Czytaj także

null
Kultura

Mark Rothko w Paryżu. Mglisty twórca, który wykonał w swoim życiu kilka wolt

Przebojem ostatnich miesięcy jest ekspozycja Marka Rothki w paryskiej Fundacji Louis Vuitton, która spełnia przedśmiertne życzenie słynnego malarza.

Piotr Sarzyński
12.03.2024
Reklama

Ta strona do poprawnego działania wymaga włączenia mechanizmu "ciasteczek" w przeglądarce.

Powrót na stronę główną