Rozpoczynamy od filmu. Nominacje dostaje troje reżyserów, których dzieła trafiły niedawno bądź właśnie trafiają („33 sceny z życia”) na ekrany kin.
Tytuły wyróżnione nominacjami są dowodem na to, że w polskim kinie jest miejsce na dzieła oryginalne, poruszające skomplikowane kwestie współczesności. W „Rysie” jest to problem lustracji, sprowadzony do wymiaru wręcz intymnego; w „33 scenach” odważne, nieuznające żadnych tabu potraktowanie tematu śmierci i utraty bliskich; w „Boisku bezdomnych” zupełnie inne spojrzenie na świat ludzi wykluczonych.
Który z twórców dołączy do coraz dłuższej listy laureatów, przekonamy się 13 stycznia 2009 r., kiedy w czasie uroczystej gali w Teatrze Narodowym wręczymy nasze nagrody.
ZOBACZ: O tegorocznych nominowanych opowiada red. Zdzisław Pietrasik
***
Oni nominowali:
Michał Chaciński, TVP Kultura, Anna Fuksiewicz, Polskie Radio, Program 2, Barbara Hollender, „Rzeczpospolita", Andrzej Kołodyński, „Kino", Lech Kurpiewski, „Newsweek", Magdalena Michalska, „Dziennik", Anita Piotrowska, „Tygodnik Powszechny", Jerzy Płażewski, „Kino", Jacek Rakowiecki, „Film", Tadeusz Sobolewski, „Gazeta Wyborcza"
Nominowani:
Kasia Adamik za film „Boisko bezdomnych”
Reżyserka. Urodziła się w 1972 r. Pochodzi z rodziny filmowej – jest córką Agnieszki Holland i Laco Adamika. Po wprowadzeniu stanu wojennego wyjechała z matką z Polski. Wychowywała się w Paryżu. Ukończyła Wydział Grafiki Akademii Sztuk Pięknych w Brukseli. Pierwsze doświadczenia zawodowe zdobywała na planie filmów matki jako asystentka. Następnie wykonywała tzw. storybordy (czyli obrazkowe wersje scenariuszy). W podobnym charakterze współpracowała m.in. z Jonathanem Demme i Anthonym Minghellą. Samodzielnie zadebiutowała filmem „Bark” (2002 r.), który był nominowany do głównej nagrody festiwalu w Sundance i pokazywany na wielu innych festiwalach. Po debiucie Adamik znalazła się na liście 10 najbardziej obiecujących nowych reżyserów opublikowanej przez branżowe pismo „Variety”. Przed „Boiskiem bezdomnych” nakręciła (z matką i jej siostrą Magdą Łazarkiewicz) serial telewizyjny „Ekipa”. Niedawno skończyły się zdjęcia do „Janosika”, którego reżyserowała wespół z Agnieszką Holland.
Nominujący o Kasi Adamik:
W „Boisku bezdomnych" Adamik zaludnia ekran barwnymi postaciami, podpatruje chwile zwątpień, determinacji, szczęścia. Pokazuje, jak na dnie budzi się w ludziach wiara w siebie i ludzka godność. Film jest sprawny warsztatowo, ale przede wszystkim ma w sobie zupełnie niepolski optymizm.
Barbara Hollender
Zgłaszam Kasię Adamik za optymizm, ciepło i nadzieję, jakie odnajduje w świecie i którymi zaraża widzów. Za energię i za talent, po którym wiele możemy się jeszcze spodziewać w przyszłości.
Anna Fuksiewicz
W filmie Adamik wyczuwa się rodzaj energii rzadko obecnej w polskim kinie. A wypływa ona nie tyle z krzepiącego przesłania, ale z samego rytmu, z temperatury opowieści, która potrafi poderwać do życia.
Anita Piotrowska
Michał Rosa za film „Rysa”
Reżyser. Urodził się w 1963 r. Najpierw ukończył Wydział Architektury Politechniki Śląskiej w Gliwicach, następnie Wydział Radia i Telewizji Uniwersytetu Śląskiego w Katowicach. W 1991 r. zrealizował swój pierwszy film fabularny „Gorący czwartek”, który został nagrodzony za debiut na festiwalu w Gdyni. Następnie nakręcił „Farbę” (1997 r.), „Ciszę” (2001 r.) i „Co słonko widziało” (2006 r.). Jest autorem scenariuszy wszystkich swych filmów. Pierwszą wersję „Rysy” zaniósł do telewizji 10 lat temu, ale wówczas nikt nie zainteresował się oryginalnym pomysłem. („Raz argumentowano, że jest to antylustracyjne, a innym razem, że wręcz odwrotnie” – wspomina Rosa). Jest reżyserem pokazywanego ostatnio w telewizji serialu „Czas honoru”. Niedawno w jednym z wywiadów wyznał, że zainspirowała go rozmowa podsłuchana na dworcu. Pewna pani tłumaczyła komuś przez komórkę: O co ci chodzi? Praktycznie jestem tylko z tobą. O tym „praktycznie” chciałby zrobić film.
Nominujący o Michale Rosie:
Rosa porusza współczesny temat, z którym kino polskie sobie nie radzi. Pokazuje, że nawet tak trudne sprawy jak lustracja w rękach inteligentnego filmowca mogą być zaproszeniem widza do dyskusji, a nie wygłaszaniem moralitetów ex cathedra. W zawiłym, budzącym kontrowersje temacie reżyser nie zatracił autorskiego stylu.
Magdalena Michalska
Rosa mistrzowsko wypowiada niewypowiedziane, dając maksimum szans inteligencji widza. Tak trzymać!
Jerzy Płażewski
„Rysa" Rosy to ewenement na gruncie polskiego kina. Głęboki, nieoczywisty film, dzieło otwarte, które żyje własnym życiem i za każdym obejrzeniem ujawnia inną warstwę znaczeń. Jak okazało się na festiwalu w Wenecji, ten, zdawałoby się, lokalny, polski dramat jest bardzo dobrze odbierany przez zagraniczną publiczność.
Tadeusz Sobolewski
Małgorzata Szumowska za film „33 sceny z życia”
Reżyserka. Urodziła się w 1973 r. Jest córką znanych krakowskich dziennikarzy, Macieja Szumowskiego i Doroty Terakowskiej. Dwa lata studiowała historię sztuki na Uniwersytecie Jagiellońskim, następnie przeniosła się na Wydział Reżyserii Państwowej Wyższej szkoły Filmowej, Telewizyjnej i Teatralnej w Łodzi. Po ukończeniu filmówki realizowała dokumenty, spośród których największe uznanie zdobyła „Cisza”, przenikliwe studium życia wiejskiej rodziny. W fabule debiutowała obrazem „Szczęśliwy człowiek” (2000 r.), następnie zrealizowała „Ono” (2004 r.) oraz jedną z nowel wchodzących w skład filmu „Solidarność, Solidarność” (2005 r.). „33 sceny z życia” zdobyły Srebrnego Lamparta na Międzynarodowym Festiwalu w Locarno, co było pierwszym od wielu lat liczącym się wyróżnieniem dla polskiego filmu. W Gdyni została nagrodzona za reżyserię. Swój następny film nakręci we Francji. Tematem będzie prostytucja na uniwersytetach w Paryżu.
Nominujący o Małgorzacie Szumowskiej:
Szumowska przetrawiła na ekranie własną traumę, nakręciła swój najlepszy film i pozwoliła widzowi poczuć, że z rodzinnej tragedii wyszła jako dorosła reżyserka, którą stać dziś na wszystko. Od Agnieszki Holland nie było w polskim kinie kobiety mówiącej tak mocnym głosem o kwestiach tak intymnych.
Michał Chaciński
Nagrodziłbym Szumowską za odwagę osobistą i dojrzałość artystyczną. Za film, który przywraca wiarę w polskie kino.
Lech Kurpiewski
Szumowska udowodniła „33 scenami z życia", że jest artystką tak dorosłą, że rozumie, jak niewiele można z życia zrozumieć. I potrafiła to bezpretensjonalnie, mądrze pokazać.
Jacek Rakowiecki
Ponadto zgłoszeni zostali:
Łukasz Barczyk (za film „Nieruchomy poruszyciel" i „gest odmowy udziału w festiwalu gdyńskim"), Marcin Dorociński (za rolę w filmie „Boisko bezdomnych" i za to, że „nie gwiazdorzy"), Jolanta Dylewska (za zdjęcia do filmu „Tulipan" i autorski dokument „Po-Lin. Okruchy pamięci"), Anna Ferens i Ewa Stankiewicz (za film „Trzech kumpli"), Dariusz Gajewski (za film „Lekcje pana Kuki"), Marcin Koszałka (za zdjęcia do filmów „Rysa" i „Senność"), Waldemar Krzystek (za film „Mała Moskwa"), Iza Kuna (za role w filmach „Lejdis" i „33 sceny z życia"), Antoni Łazarkiewicz (za muzykę do filmu Piotra Łazarkiewicza „0_1_0"), Michał Oleszczyk (za organizację I Międzynarodowego Konkursu Niezależnego Off Camera w Krakowie)