Tuż przed i tuż po wyborach samorządowych reżyserzy sięgnęli po „Rewizora” Mikołaja Gogola – gorzką satyrę na skorumpowaną władzę, której jedynym celem jest pozostanie na zajmowanych stołkach, portret spętanej układami demokracji i uwikłanych w nie ludzi.
Jerzy Stuhr (wcielił się także w rolę przerażonego perspektywą utraty władzy wskutek przysłanej „z góry” kontroli Horodniczego) plenery do swojego telewizyjnego „Rewizora” znalazł w XIX-wiecznej zabudowie Starego Sącza. Jako że spektakl ma ambicje sportretowania prowincji ponadczasowej i uniwersalnej, pod dawne wnętrza zajeżdżają polonez i policyjny motocykl, pojawia się też smartfon. Nikołaj Kolada, popularny w Polsce dramatopisarz i reżyser z Jekaterynburga na Uralu, pokazał, jak to ma w zwyczaju, zdegradowaną prowincję rosyjską. Głównym bohaterem „Rewizora” ze stołecznego Studia jest błoto – symboliczne i dosłowne, zajmuje większą część sceny, mażą się nim i taplają w nim wszyscy bohaterowie.
W obu spektaklach władza jest przedstawiona jako bezwzględna i okrutna, jednak u Stuhra bliżej jej do lokalnych kacyków z PRL, u Kolady zaś jest po wschodniemu brutalna i nieobliczalna. W najmocniejszej scenie rozwlekłego, kiczowatego i pełnego przemarszów przez błoto spektaklu Rosjanina, wzięty za rewizora ze stolicy Chlestakow (Eryk Kulm) gwałci żonę i córkę Horodniczego. Zaś w równie pozbawionym finezji, ale krótszym i bardziej zwartym przedstawieniu Stuhra Chlestakow (Adam Serowaniec) jest rozpuszczonym, egoistycznym bachorem, który chce się w życiu jedynie bawić, najlepiej cudzym kosztem. Tu znacznie silniej niż u Kolady wybrzmiewa motyw strachu starszego pokolenia przed młodszym, jeszcze bardziej cynicznym i pozbawionym szacunku dla autorytetów.
Rewizor w dwóch wersjach: w Teatrze Studio w Warszawie w reż. Nikołaja Kolady oraz w Teatrze Telewizji w reż. Jerzego Stuhra, emisja 24 listopada, godz. 20.25, TVP1