O, święty Jacku!
Recenzja spektaklu: „Kuroń. Pasja według św. Jacka”, reż. Paweł Łysak
Na przepełnionej widowni premierowego przedstawienia „Kuronia” można było zobaczyć m.in. legendy opozycji, przyjaciół głównego bohatera, a pomiędzy nimi trójkę aktorów kłócących się o ocenę ich działalności i spuścizny. O Kuronia, o plan Balcerowicza i porzuconych pracowników zlikwidowanych pegeerów, o seksizm opozycjonistów i generalnie – czy można było inaczej. W spektaklu czas przeszły stale miesza się z teraźniejszym, a w końcówce także z receptami na przyszłość. Wyciągnięcie z szafy z etykietą „Powojenna historia Polski” figury Kuronia (grany przez młodziutkiego Oskara Stoczyńskiego, bardziej niż Chrystusa z pasji przypomina ludowego, dobrotliwego świątka) skutkuje eksplozją całej zawartości. Mamy więc proces, podczas którego prokurator i obrońca przerzucają się faktami z biografii bohatera. Jesteśmy świadkami rujnujących życie rodziny Kuroniów rewizji i aresztowań. Słuchamy monologów narcystyczno-sadystycznej Ojczyzny, dla której poświęcił życie, a także monologu zmarłej żony Gai z niezrealizowaną wizją Polski rządzonej na równi przez kobiety i mężczyzn. Oglądamy też ewolucję autora książki o Kuroniu, który pod wpływem bohatera porzuca negatywny obraz rodaków i zaczyna wierzyć w dialog, szansę budowania mostów i kompromisu. I właśnie to dziedzictwo Kuronia ma być największym zagrożeniem dla dzisiejszej pisowskiej władzy i nadzieją na lepszą przyszłość. Dużo tego jak na jeden – ważny i potrzebny – spektakl. Za dużo.
Małgorzata Sikorska-Miszczuk, Kuroń. Pasja według św. Jacka, reż. Paweł Łysak, Teatr Powszechny w Warszawie